Yerkir.am-ը գրում է․
«Էս ամբողջ հիմնարկն իմն ա»,-Ոսկևանի եկեղեցու առջև գոհ ժպտում է Նունուֆար Դավթյանը: 1803 թվականին կառուցված փայտյա եկեղեցին 100 տարի անց քարե դարձավ, 100 տարի անց էլ ՝ 2003-ին վերակառուցվեց: Բարերարը գյուղի փեսա էր , ավելի կոնկրետ ՝ տիկին Նունուֆարի փեսան : Այսպես՝« ծանոթի կարգով » էլ սուրբ Գայանե եկեղեցու հսկիչ նշանակվեց Նունուֆար Դավթյանը: Տիրություն է անում նաև հարևանությամբ կառուցված մարզասրահին : «Զարգանում ենք» ,- կեսժպիտ սկսում է տիկին Նունուֆարը, հետո արագ անցնում սահմանամերձ Ոսկևանի առօրյային . «Կրակոցը վեր լի վեչ, լավը կլի, արդեն ամպը գոռալուցն էլ եմ վախըմ»: Գնդակոծության ժամանակ եկեղեցու հսկիչը , որ մկրտված էլ չէ , դիմում է փոքրիկ խորամանկության ՝ արագ ականջից հեռացնում է չլսողների համար նախատեսված սարքը . «անջակս հանըմ եմ, կրակոցը մանամ վեչ»: Լավ լսողներն էլ 20-25 տարում սովորել են. կյանք է սահմանի վրա: Գյուղը հայ-ադրբեջանական սահմանից ընդամենը 1,5 կիլոմետրի վրա է : Ոսկևանի գյուղապետ Սերյոժա Աբրահամյանը պաշտոնաթող զինվորական է , կրակոցները «բանի տեղ չդնելը» թվերով է ապացուցում. գյուղն ունի 407 ծուխ, բոլորը տեղում են , այս տարի էլ 21 փոքրիկ է ծնվել. աննախադեպ թիվ է վերջին տարիների համար: Դպրոց-մանկապարտեզ ՝ նորոգված են , համայնքային կենտրոնի ու ամբուլատորիայի շենքերը ՝ ընթացքի մեջ: Գյուղապետ Աբրահամյանը հատուկ անդրադառնում է փոքրիկ արտադրության հիմնման ծրագրին, որ սկսել է « Սլովակ » ՍՊԸ-ն: Ոսկևանցիների աճեցրած մրգերից ու հատապտուղներից օղի կթորեն : Խոստացել են մեկ տարում 300 հազար եվրոյի ներդրում անել, 30 ոսկևանցու էլ գործի ընդունել: Ոգելիցի այս արտադրության համար գյուղապետարանը հին մանկապարտեզի շենքն է հատկացրել ՝ ուղիղ ադրբեջանական դիրքերին է նայում: Դիրքերը «չտեսնելու են տալիս» ոչ միայն սլովակները . գյուղը 300 հեկտար վարելահող ունի, մեկ սանտիմետր անգամ անմշակ չէ: Ոսկևանն էլ ամռանն ակտիվացած կրակոցների թիրախում էր, փոքրիկներին գյուղից հանեցին, տներ վնասվեցին : Տուժած ընտանիքները վնասի փոխհատուցման գումարն արդեն ստացել են , փոքրիկներն էլ վերադարձել են գյուղ:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
