Ոսկեպարցիների հետ Նիկոլի հանդիպման մոնտաժված վիդեոն եմ նայում․ նայեք ինչ թեզ ա տանում․ ասում ա՝ «դե ժամանակին էլ լիքը մարդ Ոսկեպարից գնաց», մարդկանց փորձում ա համոզել, որ գյուղից գնալու դեպքում իրենք ամեն ինչով կապահովեն (մեբել, սեղան աթոռ, հեռուստացույց, մեջբերումը բառացի)։
Իրականում իրավիճակի ողբերգությունը գիտեք, ո՞րն ա, որ սա տենց էլ չհասկացավ, որ էտ տուն կոչվածը մենակ էն չորս պատը չի, որի ներսում ապրում ես։ Նիկոլ իմ (մեր) ու քո պատկերացրած տան գաղափարը լրիվ այլ է․ մենք տուն ասում ենք էն հողին, որի վրա ծնվել ենք, մեր հայրերն են ծնվել, պապերը ու թաղված են էդ հողում․ տունը էդ ցույց տալով չի, դա զգալով ա, մինչև հողը չես զգում բռիդ մեջ՝ տուն չի դառնում։
Եթե քո ասած լոգիկայով գնանք՝ հայի համար Վելինգտոնի, Ռոտերդամի, Խաբարովսկի տունն էլ ա տո՞ւն, Օձունի ու Ջուջևանի՞նն էլ։
Տունը՝ հողն ա, հայրենի հողը, էմոցիոնալ կենաց չեմ ասում, ուղղակի փորձում եմ մարդկանց հասկացնել, որ ՝ «որտեղ հաց՝ էնտեղ կաց»-ը մեր տունը քանդեց։ Հիմի դու ոսկեպարցուն ու բաղանիսցուն եկել ասում էս, «ես քեզ Իջևանում կվարտիրա կտամ», բա իրանց հոր ու պապի գերեզմանն ի՞նչ անեն էդ մարդիկ։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել