Երիտասարդ մեկին, ով սովորում էր ճեմարանում, մի անգամ ասել էին, որ քահանայից մարդիկ ընդամենը մի բան են ցանկանում. լսել իրենց խնդիրները: Միայն լսել, լսել, լսել…
Շատ հնարավոր է, որ քահանան չկարողանա օգնել, բայց պարտավոր է համբերատար լսել: Հենց այդպես էլ որոշեց անել երիտասարդ քահանան՝ լսել:
Որքան էլ ներսը ըմբոստանում էր, նա իրեն ստիպում էր լսել, լսել, լսել…
Եվ մարդիկ շատ շնորհակալ էին նրանից:
Բայց ինչ-որ տեղ ինչ-որ բան այն չէր…
Մի անգամ նրա մոտ եկավ տարեց մի կին և սկսեց դժգոհել ահավոր ու սարսափելի գլխացավից :
-Ասացե՛ք ինձ, ի՞նչն է ձեզ անհանգստացնում,-հրավիրեց զրույցի քահանան:
Նա խոսում էր, խոսում էր, խոսում էր, իսկ քահանան լսում էր, լսում էր, լսում էր:
Դա միշտ աշխատել է:
-Հա՛յր, ես այստեղ մեկ ժամ առաջ եկա ահավոր ծանր գլխացավով: Իսկ հիմա այն անցնում է, անցնում է, անցնում է:
Եվ քահանան մտածեց. «Ես գիտեմ, գիտեմ, գիտեմ: Որովհետև հիմա արդեն իմ գլուխն է ցավում»:
Էնթոնի դե Մելլո, «Երբ Աստված ծիծաղում է»