Էլի տխուր եմ։ Հա, վերջերս շատ հաճախ եմ տխրում։ Տխրում եմ, որովհետև երազանքներս չեն կատարվում։ Չեն իրականանում ու վե՛րջ։
 Տանը միայնակ եմ։ Մտերիմ ընկերուհուս նվիրած «ժպիտոտ» բաժակի մեջ տաք թեյ եմ լցրել ու գիրք եմ կարդում։ Իհարկե, սա ինձ ամբողջովին չի ազատում թախծից, բայց գոնե ինչ-որ չափով մտքերս ցրում է։ Չնայած` մի քանի էջ կարդում եմ, հետո անկախ ինձնից ուշադրությունս գնում է դեպի երազանքներս, ու էլի տարվում եմ դրանցով, հասկանում, որ չեն կատարվում, ու էլի տխրում եմ։
  Իմ երազները մի տեսակ «աստղոտ» են, «տիեզերքոտ»։ Ինչի մասին էլ որ երազելիս լինեմ, այն ասես միաձուլվում է տիեզերքի անհամար աստղերին ու լույսերին։ Երևի այդ աստղերն այն հույսն են, որ երազանքներս կիրականանան։
  Անձրև է գալիս։ Պատուհանագոգին նստած եմ։ Տեսնում եմ, որ նոր բացված ծաղիկների ու տերևների վրայով կաթիլները գլորվելով իջնում են ցած։ Փաստորեն` երկինքն էլ է ինձ հետ տխրում…
   Մի րոպե։ Այս ի՞նչ է։ Անձրևի կաթիլները… գունավո՞ր են։ Չէ, չի կարող պատահել։
  Թափահարում եմ գլուխս, որ ուշքի գամ։ Չէ, կաթիլներն իրոք գունավոր են ու փայլփլուն` ճիշտ աստղերի պես։ Մտածում եմ` երևի շրջակայքի արտացոլանքից են կաթիլներն այդպես երևում։ Ու…
  Լսում եմ դռան զանգը։ Բայց ես ոչ ոքի չեմ սպասում։ Տեսնես` ո՞վ է։ Երևի խելառ ընկերուհիս է. եկել է առաջարկելու, որ գնանք ու ոտաբոբիկ վազվզենք անձրևի տակ։
  Գնում եմ դռան մոտ, բաց եմ անում, ու ինձ թվում է` ես երազում եմ։ Իմ առջև կանգնած է ինչ-որ ամպանման շողշողուն զանգված, որ նման է մուլտֆիլմի բարի կերպարի` աչքերով ու բերանով, ձեռքերով ու ոտքերով։ Անձրևանոցը ձեռքին` կանգնել է դռան շեմին, նայում է ինձ ու ժպտում։
  Չէ, ես հաստատ երազում եմ։ Ինքս ինձ ճմկթում եմ, որ արթնանամ, ու մտքում անդադար կրկնում եմ, որ սա երազ է։
  - Բավ է ինքդ քեզ ճմկթես։ Սա երազ չէ։ Ես եկել եմ քեզ մոտ։ Կթողնե՞ս ներս մտնեմ, - ասում է անձրևանոցով ամպանման զանգվածը ու բարակ ձայնով ծիծաղում։
  Այս էր ինձ պակասում։ Գունավոր ամպիկը եկել, կանգնել է դռանս առջև ու մարդկային խոսքերով ինձ խնդրում է, որ իրեն ներս հրավիրեմ։ Չէ, ես խելագարվում եմ։
  Աչքերս չռած նայում եմ վրան։ Նկատում եմ, որ այս զանգվածը կայուն ձև չունի ու անընդհատ շարժվում է։ Ասես մի ամպ լինի, որի վրա տիեզերքի մի կտոր են նկարել։
  Չնայած, որ այս ամենն իսկական անհեթեթություն է ինձ թվում, դռնից մի կողմ եմ քաշվում, որ նա ներս մտնի։ Շնորհակալություն է հայտնում, անձրևանոցը փակում, դնում է անկյունում, ձեռքս բռնում ու ինձ տանում իմ սիրած պատուհանագոգի մոտ, որտեղ ես նստում ու գիրք եմ կարդում։ Նստում ենք իրար դիմաց, ես քար լռությամբ ու ծայրաստիճան զարմացած ուսումնասիրում եմ նրան, իսկ նա նայում է ինձ ու էլի ժպտում։
   Չէ, մեկ է, չեմ հավատում աչքերիս։
  - Հա, մոռացա ասել, ես քո Երազանքն եմ։
  - Ըմ…- հավաքիր քեզ։ Մեկ է` երազ է, թե ոչ։ Պահը բաց մի թող, - Հա՞։ Իսկ կոնկրետ ո՞ր երազանքս ես։
  - Բոլոր, -ասում է ու ժպտում, - Բոլոր երազանքներդ միավորվելով դարձել են մի կտոր տիեզերք, ու այդպես ստեղծվել եմ ես։ Տիեզերից եմ եկել, ճանապարհս երկար էր։
  - Հա՞։ Բա ինչու՞ ես եկել։
  - Հոգնել էի էնտեղ նստել սպասելուց, թե երբ էիր ինձ վերջապես սկսելու իրականացնել։ Տեսա` գլխի չէիր ընկել, որ ամեն ինչ ինքդ պիտի անեիր, ստիպված ես եկա, որ քեզ ամեն ինչ բացատրեմ։
  - Ու… ի՞նչ պիտի բացատրես։
  - Դմբո՛, - ասում է ու ժպտում, - դու սպասում ես, թե երբ է ինչ-որ մեկը ինձ իրականացնելու կամ երբ եմ ես ինքս կատարվելու ու պատրաստի վիճակով գալու քեզ մոտ։ Ինքդ երազելուց բացի ոչինչ չէիր անում, չէիր աշխատում ինձ իրականություն դարձնել։ Երազում էիր, բայց կիսատ ու սխալ։ Եթե երազում ես ինչ-որ բանի մասին, չպիտի միայն «Երանի…» ասես։ Պիտի ուղիներ փնտրես, թե ինչպես կարող ես ինձ իրականություն դարձնել։ Անդադար պիտի դրա մասին մտածես ու մի քանի ձև գտնես, հետո որոշես, թե այդ ձևերից որն է ավելի արդյունավետ, ծրագիր մշակես ու սկսես աշխատել ու ինձ իրագերծել։ Տե՛ս. նկարիչը ինչ-որ բան պատկերացնում է, գնում է ներկերի մոտ, որոշում` ինչ գույների մեջ պիտի լինի նկարը ու սկսում նկարել։ Ու նկարում է այնքան, մինչև վերջացնի ամբողջը։ Նույն ձև էլ երազանքն է։ Պիտի աշխատես, որ նա սկսի ուրվագծվել ու դառնալ իրականություն։ Թե չէ միայն պատկերացնելով ոչնչի չես հասնի, - ժպտում է։
  Գրողը տանի, իսկ այս ամպիկը բավականին լավ բաներ է ասում։ Թե ինչու՞ առաջ մտքովս չէր անցել։
  - Իսկ ի՞նչ անեմ, եթե երազանքս իրականացնելու համար բավականաչափ, ըմ… գործիքներ չունեմ։
  - Ուրեմն սկզբում պատրաստիր, ձեռք բեր քեզ համար անհրաժեշտ գործիքները։ Սա արդեն դառնում է աստիճան. ամեն հարթակի վրա մի գործ պիտի անես, որ վերջում հասնես պատրաստ երազանքիդ մոտ։ Իսկ դա այնքան էլ դժվար չէ, գիտե՞ս։
  - Բա ծուլությանս հետ ի՞նչ անեմ։
  - Ծուլությու՞ն, այդ ի՞նչ է, - հիմա արդեն տիեզերական ամպիկս է զարմանում։
  - Ծուլությունն այն է, ինչ մեզ խանգարում է, որ մեր երազանքներն իրականություն դարձնենք։
  - է՜, այդքան միամիտ մի եղիր։ Ծուլություն գոյություն չունի։ Դա հորինել են նրանք, ովքեր այնքան էլ շատ չեն ուզում ինչ-որ բանի հասնել կամ խանգարում են ուրիշներին հասնել։ Ծուլություն գոյություն չունի, գոյություն ունի միայն ցանկութուն ու երևակայություն։ Հանի՛ր ծուլության մասին հիմար միտքը գլխիցդ ու պարզապես սկսիր նկարել, կամ քանդակել, կամ կառուցել, կամ պարզապես ստեղծել երազանքդ։ Ու եթե երազում ես ինչ-որ բանի մասին, որը դեռ գոյություն չունի, ուրեմն եղիր դրա առաջին ստեղծողը։ Բայց եթե ցանկությունը քիչ է, ու երևակայությունը` սառած, ապա դու ճիշտ բանի մասին չես երազում։ Երազիր նրա մասին, ինչը ավելի մեծ կամք քեզ կպարգևի, ավելի շատ կոգևորի։
  Ու՜խ… վերջապես գտնվեց ինչ-որ մեկը, որ ինձ ցույց տվեց երազանքին հասնելու ճիշտ ճանապարհը։ Դե, հենց իմ երազանքից բացի ուրիշ էլ ո՞վ կամ ի՞նչը կարող էր ավելի լավ անել դա։
  Նորից դռան զանգն է։
  - Սպասի՛ր, հիմա կգամ։
  Արագ վազում եմ դռան մոտ, բացում ու տեսնում եմ խելառ ընկերուհուս։
  - Դու այս եղանակին ի՞նչ գործ ունես տանը։ Անձրևը կտրվել է, արև է դուրս եկել։ Քո սիրած եղանակն է։ Կուշիկներդ հագի՛ր. գնում ենք զբոսնելու։
  «Դե իհարկե», մտածում եմ ու ժպտում։ Գնում եմ պատուհանագոգի մոտ ու տեսնում, որ բացված գրքից բացի ուրիշ ոչինչ չկա այնտեղ։ Գլխի եմ ընկնում, որ քնել էի։ Ժպտում եմ, հագնում կուշիկներս ու ընկերուհուս հետ դուրս գալիս տնից։
  Անձրևի բույրը… մմմ՜… Արևը, նրա ճառագայթներից շողացող պատուհանները… անձրևի կաթիլները դեռ չեն չորացել։ Ու դրանք էլի գունավոր են ու փայլփլուն ։)))))))

 

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել