Սա պետություն է, ոչ թե ախպերություն կամ «աբշագ»:
Լայն քննարկման առարկա է այսօր թե ով որքան գումար է փոխանցել Արցախ, որպես օգնություն կամ ով ինչ նյութական օգնություն է ցուցաբերել։ Քննարկվում են հատկապես օլիգարխներն ու մեծահարուստները։ Մեկը գովաբանվում է, ով մինչ այդ մարդասպան էր պիտակվում հենց գովերգող լրատվամիջոցի կողմից, մյուսը քննադատվում որևէ բան չանելու համար։
Սա ազգային ողբերգություն, երբ պետությանը վերապահված գործառույթները սկսում են իրականացնել անհատները։ Այն փողերը, որոնց մեծ մասը «օգնության» անվան տակ, իսկ ավելի շատ PR-ի համար, գալիս են Արցախ կամ որևէ այլ տեղ, պետք է իրականում լինեին պետական բյուջեում։ Առնվազն բանակը պետք է, ոչ մի բանի կարիք չունենար։
Պատերազմում կողքից օգնություն միշտ էլ անհրաժեշտ է և շատերի արածը իրոք անկեղծ է և գնահատելի, բայց պետության հույսը պետք է հենց ինքը լինի։
