Ի՞նչ կարող ենք անել մենք, վտարանդի ու հայրենազուրկ հայերս: Մենք կարող ենք առնվազն կայանալ այն քաղաքակիրթ երկրների մեջ ուր ապրում ենք: Կարող ենք տքնելով ոչ թե ձուլվել, այլ ներդաշնակորեն ապրել այն ազատ հասարակությունների մեջ ուր ակամա հաստատվել ենք: Կարող ենք ուղղակի բոյկոտի ենթարկել սփյուռքի իբրեւ հայկական բոլոր այն կառույցների նախաձեռնությունները, որ սովետական տարիներից մինչեւ այսօր, օգնել ու հարստացրել են ոչ թե երկիրն ու երկրի տիրոջը, այլ պաշտոնյաներին ու չինովնիկներին: Որովհետեւ այնքան, որքան համահայկական հիմնադրամն է 25 տարի շարունակ դրամաշորթություն արել, հնարավոր էր ոչ միայն մի ամբողջ քար ու քանդ եղած Հայաստան ոտքի կանգնեցնել, այլ եւ ամուր ու լավ զինված բանակ ունենալ: Կարող էր ոչ թե աջ ու ահյակ «գեներալներ» ու «հրամանատարներ» ուռճացնել, այլ իսկապես նորագույն զենքերով մարտունակ բանակ, որպեսզի 18-20 տարեկան նորակոչիկին չուղարկեր ճակատ ռուսական զենքի մատաղացու դառնալու:
Ասածս այն է, որ եթե սփյուռքի մեջ դեռեւս չենք կարողանում իրար գլխի հավաքվել մեր հայրերի երկրից մնացած մեկ թիզ Հայաստան երկիրը ազատագրելու համար, գոնե եւ առնվազն այդ երկրի մեջ ապրող մարդուն հարստահարողին չհարստացնենք մեր նվիրատվություններով: Որովհետեւ մի քանի եվրո ու դոլար նվիրելով գուցե կարծում ենք, թե կատարում ենք մեր ազգային պարտքը, բայց անհնար է 25 տարի շարունակ նույն տկարամտությամբ ինքնագոհ քնել, համարելով թե մասնակցում ենք ազգային տուն կառուցելու նվիրական գործին: Ազգային տունը սովորական տան նման է, մինչեւ չնորոգես, մինչեւ չմաքրես՝ կահավորել ու վերանորոգել չես կարող:
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել