Բոլորիս հորդորում եմ՝ երբեք խոսքի մեջ չօգտագործել էդ չարաբաստիկ ՙհա՞՚ անհասկանալի բառը, որը նույնիսկ չգիտեմ, թե ոնց որակեմ: Ո՞րտեղից ա դա էկել, ովքե՞ր են դրա հերն ու մերը: Հայ մարդը խոսքի մեջ միշտ հաստատ ա, վստահ, նա դիմացինին դիմելիս կամ բան պատմելիս, բացատրելիս էդ նույն դիմացինի կողմից իր հնչեցրած մտքերի, գաղափարների հաստատման, թույլտվության կարիքը չունի:
Էդպես կարող ա խոսել ադրբեջանցին,-
- Փայձյոմ չայ պիծ, դա՞…
- Կարաբախ նիկագդա նի բուձիտ նաշիմ, դա՞…
Ադրբեջանոտ ե՞ք, հըլը աչքերիս նայեք: Ումի՞ց եք հավանություն սպասում, էն մարդուց, որին ինքներդ ե՞ք ինֆորմացիա տալիս…բայց էդ կրակն ընկածը շա՞տ գիտի ինչ եք ուզում իրենից, դրության տերը Դուք եք, էլ ինչի՞ եք էդ խեղճ մարդու հավանությանը սպասում:
Ականջ ա ծակում կոպիտ ականջօղի պես:
Երբ խոսակիցներս նման կերպ են դիմում ինձ՝ ուզում եմ գոռամ երեսին,-
- Չէ՛:
Ու որ լավ մտնի գլուխը՝ մի հատ բռնեմ ուսերից, թթի ծառի պես թափ տամ ու մի հատ էլ գոռամ,-
- Չէէէ, ասինք:
Այնինչ էդ անտեր մնացած ՙհա՚-ն օգտագործում են նույնիսկ հեռուստատեսությունների հաղորդավարները՝ մի տեսակ համոզելու, դուր գալու, լղոզելու ձև ա դարձել:
Չէ, էլի, նետ՝ չհամոզեցիր, ախպեր: Փախար ստեղից վազելով, էդ ՙհա՚-ն թևիդ տակ դրած: Ու մյուս անգամ թիվիի տարածքում չերևաս՝ դու, մեղմ ասած էնքան էլ հայ չես, դու տատանվող էլեմենտ ես, քամու բերած քամու տարած:
Այ ցրտահարված հայեր, ախր իսկականից տհաճ ա, հա՞…
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել