Երբ տուն մտան, Հիսուս հարցրեց աշակերտներին.
-Ինչի՞ մասին էիք վիճում ճանապարհին:
Նրանք լուռ մնացին, որովհետև ճանապարհին իրար հետ վիճում էին, թե ո՛վ է մեծը: Երբ նստեց, կանչեց տասներկու աշակերտներին և ասաց նրանց.
-Եթե մեկն ուզում է առաջինը լինել, թող բոլորի վերջինը լինի և բոլորի սպասավորը:
Ապա վերցրեց մի փոքրիկ երեխայի, կանգնեցրեց նրանց մեջտեղը և նրան գիրկն առնելով՝ ասաց.
-Ով որ այսպիսի մի երեխա ընդունի իմ անունով, ի՛նձ ընդունած կլինի, և ով որ ինձ ընդունի, ընդունած կլինի ոչ թե ինձ, այլ ինձ ուղարկողին:
(Մարկոսի ավետարան 9:33-37)
Ինձ այնպես է թվում, թե Աստված մեզ՝ առաքյալներիս, մարդկանց մեջ վերջինների շարքը դասեց մահապարտների պես, և մենք տեսարան դարձանք ամբողջ աշխարհի՝ թե՛ հրեշտակների և թե՛ մարդկանց համար: Մենք ի սեր Քրիստոսի «հիմար» եղանք, իսկ դուք, հազիվ Քրիստոսին միացած, իմաստո՞ւն դարձաք, մենք՝ տկար, իսկ դուք՝ հզո՞ր, մենք՝ անարգ, իսկ դուք՝ փառավո՞ր:
Մարդիկ հայհոյո՞ւմ են մեզ, մենք օրհնում ենք նրանց: Հալածո՞ւմ են մեզ, մենք համբերում ենք: Վարկաբեկո՞ւմ են մեզ, մենք ազնվությամբ ենք պատասխանում…
Հետևաբար, խնդրում եմ ձեզ, ի՛նձ նմանվեցեք:
(Պողոս առաքյալի առաջին նամակը կորնթացիներին 4:9-10, 16)
