Մի ճանապարհ կար, որ տանում էր դեպի չուզած վայր, որին չէիր ուզում, բայց շարունակում էիր գնալ, որի վերջնակետը չէր երևում, բայց մինչ այդ հանդիպող բոլոր մանրուքները պարզ էին ու սպասելի, հանդուրժող, բայց անցանկալի ու կյանքը ինքնին դառնում էր հանդուրժողականության գլուխգործոց, դառնում էր սահմանում, որը ուներ անասելի փոքր սահմաններ, ուներ սահմանափակություն, ուներ կոնկրետ ու հստակ օրենսդրություն ու հզոր իշխանություն, որին չենթարկվելն անհնար էր:
Ճանապարհը ոչ երկար էր, ոչ` կարճ, ոչ դժվար էր, ոչ` դյուրին, ոչ էլ` շատ դուրեկան: Մի ճանապարհ կամ պետություն, որ ունենա մի հոգանոց իշխանություն և մի հոգանոց բնակչություն, կարող է լինել հենց այդ կյանքի սահմանումը, կարող է լինել հանդուրժողականության սահմանումը, կարող է լինել աշխարհի ամենասահմանափակ սահմանումը: Մի բան հստակ է` հասնելով վերջնագծին ու ներքաշվելով այդ միապետության մեջ` կարող ես մոռանալ մնացած բոլոր պետությունների, սահմանումների, ուղիների մասին, կարող ես մոռանալ թեկուզ մի քանի տասնյակ հասարակություն ունենալու մասին, այս տարածքում, լավագույն դեպքում, կավելանա մեկ կամ երգու հոգի` ըստ ցանկության կամ պարտականության:)))
Այնուամենայնիվ, մի քիչ հոգնելով այս կարճ, բայց ԱՆսիրելի ճանապարհից, մի քիչ գնում ես ուրիշ կողմ` դեռ չհասած սահմանակետին, դեռ չներքաշված հայտնի անհայտնության մեջ, չես էլ պատկերացնում, որ արդեն ուշ է նոր իշխանություն ճանաչելու կամ ընդհանրապես Չճանաչելու համար, որ արդեն ուշ է ու դժվար ուրիշ հասարակության մեջ հարմարվելու համար, որ արդեն ուշ է նոր սովորությունների համար, ուրիշ կրոն, ուրիշ սահմանադրություն, կյանքի ուրիշ սահմանում ընդունելու համար, ամեն ինչ փոխելու, քո սիրելին դարձնելու համար: Ու երբ անցնում է որոշ ժամանակ, երբ հասկանում ես, որ քո սիրելի ուղին իրականում քոնն էր, բայց քոնը չի, մի քիչ էլ ես պայքարում, բայց այնուամենայնիվ գնում ես վարժեցված ճանապարհով` կամ վախից, կամ Չվախից, կամ ցանկանալով, կամ` ստիպված ու գնում ես քո համար քո ճանապարհով, որ հետո լինի իր համար, իր ուզելով, իր գծած ճանապարհով, կարոտում ես մի քանի կիլոմետր հաղթահարած ուրիշների կանաչ կյանքն ու գնում քո սև ու անխոստումնալից սահմանով` դառնալով սահման սահմանի համար: