Այսօր փողոցում ականատես եղա, թե ինչպես <<մեր աղանդավոր քույրերը>> իրենց ճիրանները գցեցին երևի մոտ 15-16 տարեկան մի աղջկա:
Աղջիկը հուզված էր ու <<մեր աղանդավոր քույրերն>> էլ առիթը բաց չթողեցին, իրենց <<հրեշտակային>> ժպիտով մոտեցան աղջկան (դիտմամբ կանգ առա, որ նայեմ, տեսնեմ, ինչ են անելու), չգիտեմ ինչ ասեցին, ոնց կարողացան աղջկան իրանց <<հրեշային>> ճիրանները գցել, սակայն աղջիկը քիչ հետո նրանց հետ հեռացավ:
Իրոք մեծ ցավ ապրեցի: Երևի աղջիկը չէր էլ գիտակցում, թե ինչ ճահճում պիտի հայտնվի շուտով, բայց այ հոգեորսողների պրոֆեսիոնալիզմը ու պնդերեսությունը չափ ու սահման չի ճանաչում: Ինչքան ուզում ես <<թքես երեսներին>>, մեկա էլի <<կպրշկում>> են ու իրենք էլ լավ գիտեմ, թե ում ընտրեմ, որպես իրենց զոհ:
Ինչ-ինչ, բայց այս հարցում ես մեր եկեղեցու մեղքի բաժինն էլ եմ տեսնում:
Ինչ կլիներ, եթե սուտի քարոզողների փոխարեն, մեր հայ եկեղեցու հոգևորականները շրջեին տնետուն, կամ թեկուզ փողոցներով ու մարդկանց ճիշտ կրոնը քարոզեին: Համոզված եմ, մարդիկ ավելի մեծ հաճույքով կընդունեին մեր առաքելական եկեղեցու սպասավորներին, քան չգիտեմ որտեղից հովանավորվող ու ազգը քայքայող <<ճշմարիտ ուղին ցույց տվող մոլորյալներին>>:
