Tert.am-ը գրում է.
Ցեղասպանությունից հրաշքով փրկվածները մինչ 1960-ականները փորձում էին չհիշել այդ ողբերգական դեպքերի մասին։ Կանայք լռում էին այն մասին, որ, լինելով փոքր, ենթարկվել են բռնությունների։ Տղամարդիկ չէին ցանկանում պատմել՝ ինչպես են իրենց աչքի առաջ ստորացրել ծնողներին և բռնաբարել քույրերին։ Նրանք, ովքեր ողջ էին մնացել, թաքցրել են հին գաղտնիքները գերեզմանաքարերի տակ։ Այդպես էր շատ երկար ժամանակ։
Հետագայում շատ բան փոխվեց։ Երբ հրեա մայրերը պահանջեցին իրենց երեխաներից մեկընդմիշտ անգիր անել Հոլոքոստի համար բոլոր պատասխանատուների անունները, հայերի շրջանում սկսեցին հնչել մոռացված պատմություններ։ Վերջապես, մեծացավ մի սերունդ, որն ազատ է, կիրթ և հասուն։ Եվ նա ստիպեց իր ծնողներին խոսել։
Ցեղասպանության 100-ամյակին ընդառաջ lenta.ru-ն ներկայացնում է Վահան Ստեփանյանի «100 տարվա լռություն» նախագիծը։
1. Ահարոն Մանուկյան. 20.03.1914թ., Վան
2. Ահարոն Մանուկյանի մայրը, 1907
3. Մարգարիտա Մխիթարյան, 01.07.1915թ., Կարս
4. Մարգարիտա Մխիթարյանը և նրա բարեկամներն Այրիվանքում, 1960թ.
5. Անդրանիկ Մաթևոսյան, 01.07.1912թ., Կարս
6. Անդրանիկ Մաթևոսյանի հոր նկարը, 1880-ականներ
7. Արևալույս Ամալյան, 01.07.1913թ., Արաբկիր
8. Լուսանկարներ Արևալույս Ամալյանի ընտանեկան ալբոմից, 1940-ականներ
9. Բաղդասար Լեփեջյան, 01.07.1915թ., Ադանա
10. Բաղդասար Լեփեջյանը 17 տարեկանում, 1932թ.
11. Հռիփսիմե Հաջի Սարգսյան, 26.02.1911թ., Թավշանլը գյուղ
12. Հռիփսիմե Հաջի Սարգսյան, 1911
13. Նվարդ Սուջյան, 01.07.1915թ., Վան
14. Լուսանկար Նվարդ Սուջյանի փաստաթղթերից, 1970-ականներ
15. Ազատ Սուլուքյան, 03.02.1912թ., Մուսա լեռ
16. Ազատ Սուլուքյան, 1926թ.
17. Սիլվարդ Աթաջյան, 01.07.1912թ., Կիլիկիա
18. Սիլվարդ Աթաջյանը և նրա ամուսինը՝ ներքևում ձախից