Էլի եկա այն մտքին, որ ինչ-որ անըմբռնելի, հեթանոսական կամ ավելի ճիշտ` վայրենի բան կա մեր քաղաքում: Նրանք, ովքեր ապրում են մեծ շուկաների մերձակայքում, հավանաբար անցած կլինեն շուկայի կողքով առավոտյան...
Էլի եկա այն մտքին, որ մարդիկ ենթարկվել են լուրջ էվոլյուցիայի, կառուցել են քաղաքներ, հորինել են սոցիալական ցանցեր, Կոկա-Կոլա, նաև` կրոններ, որոնք արգելում են սպանել, բռնաբարել, ինչպես նաև ուտել որոշ կենդանիների միսը...
Իսկ առավոտյան շուկաներում կարելի է տեսնել մայթերին, նույնիսկ` երթևեկելի մասերում իրար վրա լցված տավարի գլուխներ: Կովի գլուխներ: Կովի կտրած գլուխներ` իրար վրա լցրած, փողոցում շպտրած:
Կարելի է տեսնել հին մեքենաներ, որոնք տարիներով աշխատում են մեկ նպատակի համար` գյուղերից քաղաք բերել մորթված անասունների միսը: Ու հաճախ կարելի է տեսնել այդպիսի մեքենաներ առավոտյան` շուկայի մերձակայքում, մեջներից կովերի ոտքերը ցցված:
Այդ ժամերին կարելի է տեսնել նաև պարկերով ներքին օրգաններ, կտրված ոտքեր, մորթիներ... Մի խոսքով` մսի, արյունի և կուսական դաժանության տոնավաճառ:
Իհարկե, մի քանի ժամից դրա հետքն էլ չի մնում: Միսը արդեն կտրտված, ապրանքային տեսք ստացած դրված է լինում ղասաբի վաճառասեղանին, ոտքերը ենթարկված են լինում մշակման և պատրաստ` խաշ դառնալու համար, գլուխները վերածվում են ուղեղների և եզուների` տարբեր ճաշակի տեր մարդկանց համար, իսկ օրվա փոշին էլ նստած է լինում ասֆալտին թափված արյունի վրա:
Լավ է, իհարկե, որ թեյ պատրաստելու ժամանակ կարիք չի լինում քերթել որևէ մեկի մորթին կամ կտրել գլուխը: Սակայն նույն երշիկը, օրինակ, կամ ճաշի մեջի միսը... ԱՐԴՅՈՒՆՔ ԵՆ ՏԱՎԱՐՆԵՐԻ ՆԿԱՏՄԱՄԲ ՄԱՐԴԿԱՅԻՆ ԿՈՒՍԱԿԱՆ ԴԱԺԱՆՈՒԹՅԱՆ ԿԻՐԱՌՄԱՆ: Սա ոչ մի կերպ վեգան դառնալու կոչ չէ: Բացարձակ: Ես միայն կողմ եմ լավ սթեյք ուտելուն, բայց մսի արդյունաբերման գործընթացները, նույնիսկ ամենաքաղաքակիրթները, նմանվում են չինգաչգուկային արարողության, և մնում է միայն գոռալ` ակունա մատատա:
