100 տարվա սուգն ու 20 տարվա սահմանային լարվածության մեղավորը ոչ թե սահմանին կանգնած զինվորն է, այլ թիկունքում նրան պաշտպանող դիվանագիտական դպրոցի բացակայությունը: Տգետ լրագրողն իր հետ ստեղծում է տգետ հասարակություն, իսկ վախկոտ դիվանագետը՝ փխրուն հարաբերություններ, երկուսը միասին գումարվելով՝ ազգին ստրուկ են սարքում: Մանիպուլյացիոն սխալ հոսքերի ու դիվանագիտական սխալ խաղերի արդյունքում խաղատախտակին միայն զինվորներն են զոհ գնում, իսկ հետևում թագավորն ու թագավորական պալատի աշխատակազմը տեղափոխվում է ավելի ապահով վայր, մինչև որ խաղն ավարտվի: Բայց թագավոր ու ստրուկ ասելով՝ միանգամից չի կարելի բոլոր զենքերն ուղղել Բաղրամյան 26, քանի որ կա մեկ պարզ պատճառ՝ 1915 թվականից մինչ օրս անցել է 100 տարի, իսկ 100 տարվա մեջ 100 անգամ փոխվել են մեր թագավորները, բայց ազգս կրկին ստրուկ է մնացել: Այսինքն առաջին հերթին մենք պետք է սպանենք մեր միջի ստրուկին, որպեսզի կարողանանք հասկանալ՝ ով է մեր թագավորը: Տիգրան Մեծից հետո բոլորիս մեջ նստել է բակային ու թաղային սահմաների հասկացողությունը՝ չարբախցի, երրորդմասցի, մասիվցի... Սրա
