Այո, շարունակում եմ մնալ այն կարծիքին, որ «չորրորդ իշխանություն» ձևակերպումն ամենամեծ «ավանտիուրան» էր ստեղծագործված ժուռնալիստիկայի դեմ, ինչը ենթագիտակցորեն ու ագահաբար կուլ տվեց ժուռնալիստական համայնքն ու դարձավ ինքն իր «իշխանամոլության» գերին:
Թերևս միայն քաղաքականապես հասուն և մասնագիտորեն գրագետ ինդիվիդումն է ունակ զատորոշել կեղծ կատեգորիաներն իսկականից. սա` իմիջիայլոց...
Ժուռնալիստը քարոզչական «զենք» չէ. պրոֆեսիոնալ պարտք է ասել ճշմարտությունը` լսարանիդ վզին չփաթաթելով սեփական կարծիքդ:
Ինձ տխրեցնում է, որ հիմա ԶԼՄ-ի լեզուն դարձել է ավելի անհամ, աղքատ, որ լրագրողները շատ վատ են խոսում ու գրում: Գրողը տանի, որտեղի՞ց հայտնվեց, օրինակ, այդ «դիմությունը» կամ ռուսերենի «это»-ն, ինչո՞ւ են հիմա գրում առանց կետադրական նշանների կամ դրանք դնում այնտեղ, որտեղ պետք չէ: Մարդը, ով աշխատում է ռադիոյում, տպագիր կամ էլեկտրոնային մամուլում, հեռուստատեսությունում, պետք է գերազանց տիրապետի լեզվին, պարտավոր է լինել բազմակողմանի զարգացած: Իսկ եթե ընդհանրապես ժանրին անդրադառնանք, օրինակ, զրույցին, հարցազրույցին (ըստ իս` ամենադժվար ժանրերին), ապա այստեղ չափազանց կարևոր է հասկանալ, որ կարևորը դու չես, այլ հյուրդ է: Ու հարցազրուցավարի խնդիրն է բացահայտել նրան, այլ ոչ թե «ինքնադրսևորվել», թե` տեսեք սա ես եմ. ոչ, անհրաժեշտ է լսել ու ըմբռնել:
Գլանակի տևողությամբ մտավարժանք` մասնագիտությանս շուրջբոլորը։
