ԱՍՏՂԱՅԻՆ ԳԻՇԵՐ
Այն չի կարող ինձ հետ պահել (կասե՞մ այդ բառը) կրոնի սարսափելի կարիքից: Հետո գիշերով դուրս եմ գալիս նկարելու աստղերը:
Վինսենթ Վան Գոգի իր եղբրոն ուղղված նամակից
Քաղաքը չկա
բացի այնտեղից, ուր մի սևահեր ծառ օրորվում է
ինչպես խեղդված կին տոթ երկնքի մեջ:
Քաղաքը լուռ է: Գիշերն է եռում տասնմեկ աստղերով:
Օ՜հ, աստղային, աստղային գիշեր: Ահա, թե ինչպես եմ
ուզում մեռնել:
Այն շարժվում է: Բոլորը ողջ են:
Անգամ լուսինն է փքվում իր նարնջագույն ձեռնաշղթաների մեջ,
աչքերով ճզմում մանուկներին, ինչպես աստված:
Ծեր ու թափանցիկ օձը կուլ է տալիս աստղերը:
Օ՜հ, աստղային, աստղային գիշեր: Ահա, թե ինչպես եմ
ուզում մեռնել:
այս թափվող ռիթմի մեջ գիշերվա՝
քծնված հսկա հրեշի կողմից, պատռվիր
իմ կյանքից առանց դրոշակ,
առանց որովայն,
առանց լաց:
ՋԱՀԵԼ
Հազար դուռ առաջ,
երբ ես մի միայնակ աղջնակ էի
մի մեծ տան մեջ իր չորս
ավտոտնակներով, ու ամառ էր
որքանով հիշում եմ,
Գիշերով ես պառկում էի խոստամարգի վրա,
մի տակ` ճմրթված երեքնուկ,
խելոք աստղերը քնած իմ շուրջ,
մորս պատուհանից մի դեղին ջերմության
ծխնելույզ էր դուրս ցցվել.
հորս պատուհանը՝ կիսաբաց,
մի աչք, երբ քնածները շարժվում են,
իսկ տախտակները տների
հանդարտ էին ու սպիտակ ինչպես մերղրամոմ,
ու կարծեմ միլիոնավոր տերևներ
լողացին իրենց տարօրինակ կմախքներով
ասես ծղրիդներ ճռճռացրին միասին,
իսկ ես իմ նոր մարմնի մեջ,
որ դեռ այնքան էլ կանացի չէր,
աստղերին տվեցի իմ հարցերը
ու մտածեցի, որ Աստված իրոք կարող էր տեսնել
ջերմությունն ու նկարած լույսը,
արմունկները, ծնկները, երազները, բարի գիշեր:
ԳԹՈՒԹՅՈՒՆ ԱՌ ԱԳԱՀԸ
ընկերոջս՝ Ռութին, ով համոզեց ինձ պայամանավորվել
կնունքի համար
Մտահոգիչ քո նամակը, որում դու խնդրում ես
ինձ զանգել քահանային ու որում խնդրում ես
կրել Խաչը, որ դրել ես ծրարում.
քո սեփական խաչը,
քո շան բաժին խաչը,
բթից ոչ լայն,
փոքրիկ ու փայտե, առանց փշերի այս վարդը-
Ես աղոթում եմ դրա ստվերին,
այդ մոխրագույն հետքը,
որ նա նետում է քո նամակին… խորը, խորը:
Ատում եմ իմ մեղքերը ու փորձում հավատալ
Խաչին: Հպվում եմ նրա նուրբ ազդրերին, փոս ընկած ծնոտին,
ամուր պարանոցին, նրա դարչնագույն քնին:
Ճշմարտություն: Կա
մի գեղեցիկ Հիսուս:
Նա սառած է մինչև ոսկորները ինչպես մի պատառ միս:
Ի՜նչպիսի հուսահատությամբ նա ուզեց սանձել իր ձեռքերը:
Ի՜նչպիսի հուսահատությամբ եմ հպվում նրա ուղղահայաց ու հորիզոնկան գծերին:
Բայց չեմ կարող: Կարիքը բավականաչափ հավատք չէ:
Ողջ առավոտվա տևողությամբ
ես կրել եմ
քո խաչը, կտորե թելով փաթաթել կոկորդիս շուրջ:
Այն ստիպում է թփրտալ ինձ ինչպես սիրտի զարկը մանկան,
թփրտոցը երկրորդ անգամ, հանդարտորեն ծննդին սպասելիս:
Ռութ, ես փայփայում եմ նամակը, որ գրել ես:
Իմ ընկեր, իմ ընկեր, ես ծնվել եմ
վկայակոչելու գործը մեղքի մեջ ու
խոստովանելու այն: Ահա, թե ինչ են բանաստեղծությունները՝
գթություն
առ ագահը,
դրանք լեզվի հակաճառություն են,
աշխարհի ապուրը, աստղը խաբեբայի:
ՍԵՎ ԱՐՎԵՍՏ
Կինը, որ գրում է, նա այնքան շատ է զգում
այդ էքստազներն ու նախանշանները:
Ասես շրջանները և երեխաները և կղզիները
բավական չեն եղել. ասես սգացողներն ու բանբասանքներն
ու բանջարեղենը երբեք չեն հերիքել:
Նա կարծում է, թե կարող է հագնել աստղերը:
Գրողը իսկապես մի լրտես է:
Սեր իմ, ես եմ այդ աղջիկը:
Տղամարդը, որ գրում է, այնքան շատ գիտե,
ի՜նչպիսի կախարդանքներ ու ուրվականներ:
Ասես էրեկցիաները և կոնգրեսները և արդյունքները
հերիք չեն. ասես մեքենաներն ու առագաստանավերն
ու պատերազմները երբեք չեն բավականացրել:
Օգտագործած կահույքից նա ծառեր է սարքում:
Գրողը իսկապես մի սրիկա է:
Սեր իմ, դու ես այդ տղան:
Երբեք չսիրելով ինքներս մեզ,
ատելով անգամ մեր կոշիներն ու գլխարկները մեր,
մենք իրար ենք սիրում թանկագին, թանկագին:
Մեր ձեռքերը` թույլ կապույտ ու նուրբ:
Աչքերը մեր՝ լի սարսափելի խոստավանություններով:
Բայց մենք ամուսնանում ենք,
երեխաները թողնում են զզվանքի մեջ:
Այնքան շատ մթերք կա ու ոչ ոք չի մնացել,
որ մինչև վերջ ուտի ամբողջ արատասովոր առատությունը:
Այգուց
Եկ, սիրելիս,
խորհենք լիլյաների մասին:
Մենք փոքրիկ հավատքներ ունենք:
Մենք այնքան շատ ենք խոսում:
Հրաժարվիր քո բերանից լի բառերով
և եկ ինձ հետ դիտելու,
թե ինչպես են լիլյաները բացվում այսպիսի դաշտում,
ինչպես նավեր աճելով այնտեղ,
դանդաղորեն ուղղելով ծաղկաթերթերը
առանց դայակների կամ ժամացույցների:
Թույլ տուր խորհել տեսնարանի մասին.
մի տուն, ուր ճերմակ ամպերը
զարդարում են մթնած սրահները:
Օ՜հ, հրաժարվիր քո լավ բառերից
և քո բառերից վատ: Դուրս թքի՛ր
բառերդ ինչպես քարեր:
Ե՛կ այստեղ: Ե՛կ այստեղ:
Եկ, ըմբոշխնիր իմ հաճելի մրգերը:
ԱՄՐՈՑ
Լինդայի հետ ննջելիս
Վարդագույնով թելված ծածկոցների տակ
ես բռնել եմ պուլսը, որ հաշվում է արյունը քո:
Կարծում եմ անտառը
կիսաքուն է մնացել ամառվանից,
ինչպես գրքերի կույտը ջրհեղեղից հետո,
ինչպես այն խոստումները, որ երբեք չեմ պահում:
Մեզնից աջ կեչիների թփուտը
սպասում է, ինչպես մրգերի խանութ,
ցույցադրելուվ ճյուղերն ասես մի կապ բրոկոլի:
Մենք հետևում ենք քամուն, որ մեր քառակուսի անկողնուց է գալիս:
Կիսով չափ կատակ, կիսով չափ սարսափի մեջ
ցուցամատս սեղմում եմ
դարչնագույն խալի վրա
քո ձախ աչքի տակ՝ ժառանգված
իմ աջ թշից. մի բիծ սպառնալիքի,
որ մի կախարդված որդ կերավ իր ճանապարհին դեպի մեր հոգիները՝
գեղեցկության փնտրտուքի մեջ: Աղջնակս, հուլիսից
տերևները գաղտնի սնվել են
բազուկի չափ կարմիր մահվան ավազանից:
Ու երբեմն նրանք պատերազմում են կանաչ
կնճիթներով՝ թաց, ինչպես երկարաճիտ կոշիկները որսորդների,
ուժգնորեն ապտակված քամու կողմից, մաքուր
ինչպես մոմապատ կտոր: Չէ,
քամին օվկիանոսից չի գալիս:
Այո, այն ոռնում է սենյակիդ մեջ ինչպես մի գայլ,
ու քո պոնիի պոչը հարվածում է քեզ: Դա վաղուց էր:
Քամին պտտում էր ալիքները, ինպես մահացող
կին: Ու նա չէր քնի,
կմոլեգներ ամբողջ գիշեր, փնթփնթալով ու հառաչելով:
Սիրելիս, կյանքն իմ ձռքերում չէ.
կյանքն իր սարսափելի փոփոխություններով
քեզ հեռու կշպրտի, կռմբակոծի կամ կուլ կտա
քո սեփական երեխային
հենց քո կրծքից, քո սեփական տունը քո հողի վրա:
Դրսում դառը քաղցրությունը փոխվում է նարնջագույնի:
Ես ու իմ մայրը, մինչ նա կմեռներ, պոկեցինք այդ հաստ
ճյուղերը, գտանք նարնջագույն պտուկներ
մոխրագույն մազերի փնջի վրա:
Ու խնամեցինք անտառը, բուժեցինք ծառերն ասես հաշմանդամների:
Տոտիկներդ թռվռում են մեջքիս վրա,
ու դու փսփսում ես ինքդ քեզ: Աղջնակս,
ի՞նչ ես դու երազում: Ի՞նչ դաշինք
ես կնքել:
Ի՞նչ մուկ է վազում աչքերիդ արանքով: Ի՞նչ տապան
կարող եմ լցնել քեզ համար, երբ աշխարհը կործանվի:
Անտառը ջրածածկ է, նրանց թաղման զգեստները տատանվում են
ալիքների վրա. սոճիները զեբր ձկնիկների
վտառներ են հիշեցնում:
Աղջնակս, չեմ կարող խոստանալ, որ կհասնես երազանքիդ:
Չեմ կարող խոստանալ շատ ավելին:
Ես քեզ տալիս եմ պատկերներ, որ գիտեմ:
Սուտը դեռ ինձ հետ է ու հետևում է ինձ:
Մի փասյան է անցնում ինչպես ծովաշուշան՝
իր հսկա սպիտակ օձիքը քարշ տալով
ցանքատարացքի միջով: Ձյան վրա
նա մի ծաղրածու է, ով թափահարում է դրաչնագույն փետուրը,
որ մի անգամ պոկեց մի ծեր կնոջ գլխարկից:
Մենք ծիծաղում են ու խուտուտ տալիս միմիանց:
Ես քեզ սեր եմ խսոտանում: Դա ժամանակն ինձնից չի խլի:
թարգմանությունը՝ Արամ Մամիկոնյան
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
