Անպատասխան մնացած հարցերիս կտա՞ս պատասխան: Ես քո արևն էի, իսկ հիմա ինչպե՞ս ես ապրում առանց արև, մրսու՞մ է հոգիդ...Իսկ դու հարուստ էիր ինձանով, հիշու՞մ ես.... Ասում էիր, որ միակն եմ, որին անկեղծ սիրել ես երբևէ, իսկ երբ անկեղծ սիրում են լքու՞մ են: 
Գուցե հեշտ է լինել առանց իմ թվացյալ երեխայությունների, որոնց պատճառով բարկանում էիր: Իսկ հիշու՞մ ես, որ ամեն ինչ փորձում էի անել , որ ժպտաս, թե՞ մոռացել ես:Մինչև հիամ էլ գուցե հիշում ես աչքերս, հիշում ես՝ ինքա՜ն պարզությամբ լեցուն էին քեզ նայում, անկեղծ ժպտում, վախվորած այս ու այն կողմ նայում... ամաչում էի, հիշու՞մ ես: Հիշու՞մ ես ՝ ինչպես էիր նայում աչքերիս այն վերջին անգամը: Գուցե մոռացել ես: 
   Կարծու՞մ ես կներեմ, առաջվա նման կսիրեմ, կհավատամ....Կներեի ամեն ինչ, բայց այդ քայլդ ներել չեմ կարող, գուցե հաջորդ անգամ էլ նույնը կրկնես, իսկ դու ներելուս կարիքն ունե՞ս : Ես սովորեցի քո չլինելուն՝ դադաղ ու հաստատուն քայլերով, քիչ լացով ու հոգու տխրությամբ, բայց հիմա ես ազատվել եմ իմ ստեղծած հեքիաթային աշխարհից, որում մենք երջանիկ էինք: Գիտե՞ս, դու ավելի կարևորեցիր ձևավորված թյուր կարծիքը, քան ինձ ՝ իմ ամբողջ սիրով ու նվիրվածությամբ: Բայց նաև իմացիր, որ հոգիս սփոփվել է, քանի որ գիտի, որ Աստված ամենն է տեսել, նա՝ ի տարբերություն քեզ , գիտի՝ ինչքան անկեղծ է հոգիս ու ինչքան մաքրություն կար զգացածիս մեջ, որը կուրորեն չես նկատել, կամ էլ գերադասել ես հավատալ չեղածին, հորինվածին, քան իմ խոսքերին: Ընտրությունդ էր, իսկ ես հարգեցի, ինչպես միշտ եմ հարգել կայացրածդ ամեն որոշում: Գիտեմ, որ հիմա քեզ տանջում են իմ մասին մտքերն ու ինձ հետ կապված շա՜տ հուշեր... Իսկ ո՞վ թողեց դրանք անցյալում: Ո՞վ չպայքարեց, ո՞վ առանց մի վայրկյան մտածելու հաջողություն մաղթեց .... Չեմ մեղադրում քեզ, ընդունում եմ, որ սրտիդ ուզածն է եղել ու դու հիմա հանգիստ ես: Գուցե հիշում ես վերջին խոսքերս, մեղադրանքներդ և հպարտությունդ գերադասելը: Թող մեղավոր լինեմ քո առաջ, իսկ դու Աստծո առաջ ես մեղավոր, որ չես գնահատել նրա պարգևածը, որով այդքա՜ն երջանիկ էիր, վախենում էիր չունենալուց....Իսկ ու՞ր էին ջանքերդ պահպանելու: Հակացիր մի պարզ բան, դու այդքանով ինձ ավելի ուժեղ լինելու հնարավորություն ես տվել, թեև կորցրել եմ ամենակարևորը ՝ հավատ մարդու զգացածի նկատմամբ, բայց ոչինչ...
Դու հիմա ոչինչ չունես, որ իմ հետ կապված կլինի, լսու՞մ ես... Շարունակիր որոնումներդ, ինձ մեղադրելդ....Գտի՛ր լավագույնին, անթերիին, նրան, ում կվստահես ու որին կգնահատես:  Չէ՞ որ հենց դա էիր ուզում:  Բայց ուժեղ եղիր, մի թող, որ ունեցածդ ձեռքիցդ խլեն:
... Իսկ դու ինձ գրկել կցանկանայի՞ր, գրկի՛ր երազում, գրկի՛ր ամու՜ր, որ չհեռանամ, որովհետև այլևս չեմ լինի քո կյանքում: Հիմա ասա՛, սիրտդ ցավու՞մ է, իսկ գուցե հպարտությունդ մխիթարու՞մ է : Դու հիմա միայն նրան ունես, իսկ չե՞ս կարծում, որ միշտ մենակ կմնաս, որովհետև նա քեզ քնքնշություն ու սեր չի տա, երբեք ....

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել