Շատ փոքր երեխաների հետ դեռ վաղ դպրոցական տարիքից միշտ լավ եմ լեզու գտել։ Ցանկացած միջավայրում, որտեղ մինչև երկու–երեք տարեկան երեխաներ էին լինում, ես, որպես կանոն, իմ տարեկիցների փոխարեն նրանց հետ էի ժամանակ անցկացնում՝ խնամում, փաղաքշում, խաղացնում էի։ Իրենք էլ ինձ էին շատ բնական ու հեշտությամբ ընդունում ու կապվում։
Բայց էդ ամենով հանդերձ՝ երբեք էլ չեմ ունեցել էն վերաբերմունքն ու ընկալումը, որ բոլոր երեխաներն անմեղ ու մաքուր էակներ են։ Գուցե ես աննորմալ եմ, բայց ցանկացած երեխայի հանդիպելիս միշտ ակամա պատկերացնում եմ նրան նաև մեծ տարիքում։ «Պատկերացնել» բառը նույնիսկ մի քիչ թույլ է նկատի ունեցածս արտահայտելու համար. ես ոչ թե ուղղակի պատկերացնում եմ, այլ, երբեմն վախենալու չափ հստակ, կարծես տեսնում եմ էդ երեխային մեծ ժամանակ՝ իր բնավորությամբ, հայացքներով, պահվածքով, նախասիրություններով ու մնացած ամեն ինչով։ Մի խոսքով՝ մի ամբողջական, լիարժեք կերպար։ Ու պատկերը, բնականաբար, ոչ միշտ է հաճելի ու խոստումնալից լինում։ Դրա համար, ի տարբերություն շատերի, ես չեմ կարող ասել, թե բոլոր երեխաներին անխտիր շատ եմ սիրում. մեկ–մեկ անդուր մեծահասակի կերպարն էնքան հստակ ու գերիշխող է լինում, որ երեխային կարծես «կորցնում եմ» նրա մեջ։ Վատ չեմ վերաբերվում, իհարկե, ոչ մի դեպքում, ինչպես որ վատ չեմ վերաբերվում իմ չսիրած մեծահասակներին, խոսքը զուտ ներքին զգացման մասին է, որը հսկողության ենթակա չի։
