Хотя сегодня и первый день весны, но воспоминания печальные, молчаливые.
Но все же пара строк. Да, я понимаю и приветствую карнавализацию Армении, которую пытается иницировать Раффи. Да, надо ходить по городам и деревням и с улыбкой говорить, что «Король гол» и существующая система армянской власти потеряла как минимум духовную и моральную легитимность, осталась «голой» перед лицом своего народа. Да, ее признало «международное сообщество», но вкусы и предпочтения последнего в последнее время вызывают стойкое отвращение. Хотя «международное сообщество» понять можно - это безопасно и комфортно видеть перед собой голого «актора». Такой по определению не может быть серьезным врагом. Какой враг, если руки непроизвольно тянутся прикрыть причинное место. Да, он может быть партнером в известных отношениях, когда нагота становится товаром, но сейчас не об этом.
Поэтому да, смех армянского народа в начале весны, которого кстати пока нет. Пока или глухое молчание или нервное напряжение, но надеюсь раздастся и смех, от которого атмосфера в Армении явно станет чище и здоровее. Карнавал нужен и даже необходим, но критически важно понимать, отдавать себе отчет, что карнавализация страны должна иметь временные пределы. Команда, силы, которые его инициируют, должны назвать самому себе, а еще лучше и народу, сроки, после которого карнавал заканчивается и происходит возвращение к «будничной» жизни, когда ставятся и решаются уже другие – серьезные вопросы, которые не предполагают и даже исключают смех и улыбку. Армения страна находящаяся в состоянии войны у которой масса системных проблем, для решения которых смех недостаточен. Надо вытаскивать страну из глубокого духовного, нравственного, политического социально-экономического кризиса и смех это очень хорошо и крайне важно. Но отсмеявшись надо начать думать как «вытащить этого осла из грязи» и начать вытаскивать.
Поэтому критическим важным на мой взгляд является вопрос обращенный к Раффи. Когда он намерен заканчивать «карнавал» и возвращаться к «работе»? Через неделю, месяц? Надо четко понимать, что у нас не так много времени и чересчур много более чем серьезных проблем.
Այսօր գարնան առաջին օրն է, սակայն հիշողությունների տխուր են և լռելյայլ: Բայց միևնույն է՝ մի քանի թող: Ես հասկանում և ողջունում եմ Ռաֆիի միտումը դարձնել Հայաստանը մի մեծ կառնավալ ու բարեկենդանի տոն: Այո՝ պետք է շրջել Հայաստանի քաղաքներով ու գյուղերով և ժպիտով ասել՝ «Թագավորը մերկ է»: Որ արդիական հայկական իշխանությունը կորցրել է առնվազն հոգևորական և բարոյական օրինականոիթյունը, մնաց «մերկ» ժողովուրդի առջև: Այո, նրան ճանաչեց «միջազգային հասարակայնությունը», սակայն նրա ճաշակը և նախապատվությունը վերջին ժամանակներս զզվանք են ներշնչում: Մյուս կողմից «միջազգային հասարակայնությանը» կարելի է հասկանալ՝ մերկ «ակտորը» չի կարող լինի վտանգավոր, կամ էլ թշնամաբար: Ինչ թշնամի, եթե վերքերը միշտ զբաղված են, փորձելով ծածկել մերկությունը: Այո՝ դու կարող ես լինել խաղակից որոշ հարաբերություններում, երբ մերկությունը դարձնում ես վճարվող ապրանք, սակայն մենք խոսում ենք ոչ դրա մասին:
Ուստի միանգամայն այո հայ ժողովուրդի ծիծաղին գարնան սկզբում, որը դեռ չի լսվում՝ միայն լռություն ու նյարդային լարում: Սակայն հույս ունեմ որ կլսեմ և ծիծաղը, որը անշուշտ կմաքրի մթնոլորտը Հայաստանում: Կառնավալը պետքական և անհրաժեշտ է երկրի համար, սակայն պետք է ստույգ գիտակցել, որ նա ունի ժամանակային սահմաններ: Ռաֆիի ղեկավարվող թիմը պիտի դա հստակ հասկանա և նաև հայտարարի՝ երբ է նա մտադիր անցնել սովորական «առօրյա» կյանքին, երբ լուծվում են արդեն ուրիշ խնդիրներ, որոնք չեն ենթադրում և նույնիսկ բացառում են ժպիտ ու ծիծաղը: Հայաստանը պատերազմող երկիր է, որը ունի խոր համակարգային պրոբլեմներ, որոնք չեն լուծվում միայն ծիծաղով: Պետք է դուրս հանել երկիրը խոր ճնշամից և ծիծաղը իհարկե անհրաժեշտ է, սակայն հետո պետք է սկսել մտածել ոնց «էշը հանել ցեխից»:
Խիստ կարևոր հարցը, որը պիտի ուղղված լինի Ռաֆիին՝ ե՞րբ է նա մտադիր վերջացնել «կառնավալը» և անցնել «աշխատանքի»: Մ՞ի շաբաթից հետո կամ մի ամիս: Պետք է հստակ հասկանալ, որ մենք չունեք այդքան շատ ժամանակ և ահագին ավելի քան լուրջ խնդիրներ:
