Еще одна проблема, которая меня напрягает с термином революция. Мне неизвестны исторические прецеденты успешных революций в условиях войны. Революция на фоне войны с внешним врагом, заканчивается катастрофой – говорят мои познания истории. Тем более если противник не скрывает своих намерений физически уничтожить тебя и твою государственность. Если есть такие примеры – буду благодарен за наводку. Как Раффи собирается сохранять устойчивость армянской государственности находящуюся в состоянии войны и параллельно проводить революцию.
Хорошо, готов как бы согласиться с тезисом, что Президент и Главнокомандующий необязательно должен владеть военным делом, знать армию, хотя категорически не согласен с таким подходом – мы не в центре Европы находимся. Но пускай так… Тогда кто в его команде будет отвечать за военную сферу, сферу НБ. Кто эти генералы и полковники, есть ли такие?
Карен Агекян прав, - армяне на самом деле практичные и даже приземленные, материальные в большинстве своем люди, и у Раффи есть шанс на успех, если он покажет им серьезность и основательность своего подхода к делу. В противном случае они будут улыбаться и даже аплодировать, обнимать и осенять крестом, отправляя в путь. Но следом не пойдут, так как знают, понимают, что есть передок, и на нем стоят их дети, племянники, внуки… Они не будут рисковать и выбирать неизвестность, а предпочтут знакомое и проклинаемое зло. Можно ругаться или аплодировать, но мы в большинстве своем таковы и за счет этого выживаем не первый век. Именно выживаем, а не развиваемся.
Поэтому для Раффи сейчас важно представить свою команду, причем критическую роль будут играть, кто станет рядом с ним из “силовиков” и конкретно из военных. Очевидно, что в отставке. Если таковых нет, то надо решать проблему как можно быстрее.
արունակում եմ օն-լայն մտածել: Վատ հայերենիս չխփել:
Եւս մեկ պրոբլեմ “հեղափոխություն” տերմինի եւ հասկացողության հետ: Ես չգիտեմ արդյունավետ հեղափոխության պատմական նախադեպեր՝ ռազմական պայմաններում: Հեղափոխությունը արտաքին կռվի ֆոնի վրա վերջանում են աղետով՝ դրա մասին են ինձ ասում իմ պատմական գիտելիքները: Մանավանդ, երբ թշնամին չի թաքցնում իր միտումը ոչնչացնել քեզ և քո պետականությունը: Եթե նմամ դեպքեր կան՝ շնորհակալ կլինեմ: Ո՞նց է Ռաֆին մտադիր պահել պատերազմում գտնվող հայկական պետականության կայունությունը և զուգահեռ անցկացնել հեղափոխությունը: Ինչքա՞ն ժամանակ կթևեն հեղափոխական ժամանակները՝ 1 ամիս, 1 տարի, տասնյակ տարի:
Դե լավ՝ պատրաստ եմ ձև անել, որ համաձայն եմ, որ Նախագահը և Գլխավոր հրամանատարը պարտադիր չե, որ ունենա համապատասխան գիտելիքներ ու փորձ: Բայց այդ դեպքում ո՞վ է իր թիմում լիազորված պատասխանել ռազմական և անվտանգության ոլորտների համար: Ովքեր են այն անձերը, որ վերցրել են իր ուսերին այդ ծանր պարտականությունը: Ես կուզենայի լսել նրանց ազգանունը, մինչև սկսեմ լուրջ վերաբերվել Ռաֆիին: Ժողվուրդը լուրջ է, բայց Ռա՞ֆին:
Կարեն Աղեկյանը ճշմարիտ է: Հայերը իսկապես գործնական, նյութապաշտ են մեծամասնության և Ռաֆին շանս ունի հասնել հաջողության, եթե ցույց տա որ ինքն էլ լուրջ է՝ հաստատուն ու լրջմիտ է մոտենում գործին: Հակառակ դեպքում նրանք կժպտան և կծափահարեն, նաև, կգրկեն և խաչով կկնքեը ճանապարհ դնելով՝ բայց հետևից չեն գնան, որովհետև գիտե, հասկանում են, որ կա առաջին գիծ, որտեղ կանգնած են իրենց երեխաները, թոռները: Նրանք չեն գնան ռիսկի և կփնտռեն ոչ թե անորոշ անկայունությունը, բայց ծանոթ և անիծած չարը: Կարելի է հայհոյել, կամ հիանալ բայց մեծամասնության մենք այդպիսին ենք:
Ռաֆիի համար խիստ կարևոր է ներկայացնել իր թիմը և կրիտիկական դեր կունենա, ով կկանգնի իր մոտ “սիլովիկներից” և կոնկրետ ռազմականերից: Հասկանալի է, որ դրանք կլինեն հրաժարական տված անձեր: Եթե նրանք չկան ապա պետք է շտապ մտածել դրա մասին:
