Newmag.am-ը գրում է.
Ամերիկացի փիլիսոփա և հոգեբույժ Ռայմոնդ Մուդիի «Կյանք կյանքից հետո» գիրքը լույս տեսավ 1975-ին: Սա նրա երեք գրքերից ամենավաճառվածն էր: Դեռ ոչ ոք այդքան չէր մոտեցել սահմանին ու նկարագրել, թե ինչ կա կյանքի սահմանից անդին:
Հոգեբույժը զրուցել էր 150 հիվանդների հետ, ովքեր կլինիկական մահ էին ապրել: Մուդին ի մի էր բերելբոլոր պատմություններն ու 9 պատկեր առանձնացրել, որոնք ամենաշատն էին հիշատակել հարցվածները:
- Խաղաղության զգացում, ցավի ի սպառ բացակայություն
- Թեթևություն, ձերբազատում մարմնի ծանրությունից
- Ճամփորդություն խավարի միջով, ոմանք այն որպես թունել են նկարագրում
- Լույսը բացահայտելու և լույսի հետ շփվելու զգացում
- Անցյալի պատկերների դիտում
- Ձայներ, որոնք նման են շչակի հնչյունների
- Հոգևոր կամ լուսարձակող էակների հետ հանդիպում,
- Հանդիպում այլ մարդկանց հետ, հիմանականում մահացած հարազատների
- Վերադառանալու ցանկության բացակայություն
Մեր հերոսները նույնպես զգացել, տեսել ու ապրել են այս ամենը: Ռայմոնդ Մուդիի գրքին ավելի ուշ են ծանոթացել, կլինիկական մահն ապրելուց հետո: Նրանք մարդիկ են, որոնք հաղթահարել են մահն ու վերադարձել լիովին փոխված:
⊗
28 տարեկան էի: Վիրահատության ժամանակ էր: Շատ աննորմալ օրգանիզմ ունեմ, երբեք չես իմանա, թե որ նյութին ինչպես կարձագանքի: Անզգայացումն ազդել էր վրաս, անշարժացել էի, բայց ուղեղս չէր անջատվել: Ամբողջությամբ զգում էի ցավն ու բնազդաբար դիմեցի Աստծուն:
Մինչև այդ բացարձակ աթեիստ եմ եղել: Նույնիսկ կան դրվագներ, որոնց համար ամաչում եմ: Ծաղրում էի հավատքը, եկեղեցին, մարդկանց, որոնք հավատում էին Աստծուն: Երբեք չէի մտածել, որ կյանքս այսպես փոխվելու է:
Փորձում եմ անջատվել ու հանկարծ տղամարդու շատ գեղեցիկ ձայն եմ լսում. «Դու կվերապրես այդ ցավը ու կվերադառնաս: Ցավը նրա համար է, որ հասկանաս, թե որքան ուժեղ եմ քեզ ստեղծել»:
Թունելը, որ նկարագրում են, չեմ տեսել: Զգում էի, թե ինչպես եմ իջնում՝ իմ պատկերացմամբ բացարձակ մութ միջավայր: Եվ հանկարծ` խավարի փոխարեն լույս է: Այնպիսի երջանկություն եմ զգում, որ առաջ չէի զգացել: Ես այդ լուսե օվկիանի մասն եմ: Ինչ-որ ուժ ինձ կանգնեցնում է. պետք է վերադառնամ: Բայց վերադառնալու ցանկություն չկա: Ես ուզում էի սիրով պատասխանել այդ էակին ու չէի հասկանում՝ ինչպես: Ձայնն ինձ հանգստացրեց՝ ասելով. «Ես տեսնում եմ, որ սիրում ես: Կարո՞ղ ես խղճի ձայնի հետ ներդաշնակ ապրել, ուրեմն՝ կապացուցես, որ սիրում ես: Դրանից ավելին ինձ ոչինչ պետք չէ»: Ու ես վերադարձա:
Կյանքս ամբողջությամբ փոխվեց, աշխարհայացքս, արժեհամակարգս: Հենց այդ ժամանակ սկսեցի էկոլոգիայով զբաղվել:
1978 թվականն էր, 28 տարեկան էի: Հանրապետական հիվանդանոցի («Արմենիա» բժշկական կենտրոն) վերակենդանացման բաժանմունքում էի աշխատում: Հերթապահության էի, կույր աղիքս բորբոքվել էր, վիրահատեցին: Բարդություններ եղան: 5 օրում 3 վիրահատություն տարա: Վիճակս մնում էր ծանր: Հավանական է, որ ճնշման անկում է եղել, սիրտ-անոթային անբավարարություն, և վիրահատությունից մեկ օր հետո առաջացել է կլինիկական մահ: 2-2.5 րոպե է տևել:
Գիտակցությունս վերականգնվում է, և ես խորը թունելի մեջ եմ: Տհաճ, ճնշող միջավայր է: Ինձնից անկախ՝ կտրվում եմ գետնից ու թունելով մեծ արագությամբ վերև շարժվում: Վերջում փորքիկ, լուսավոր կետ է: Որքան մոտենում եմ` ճնշվածությունն անցնում է:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
