Հարցազրույց ՔՊ-ական պատգամավոր Հակոբ Ասլանյանի հետ

- Նիկոլ Փաշինյանի եւ ՔՊ խմբակցության վերջին փակ հանդիպումից մեզ պատմել են, որ Տավուշի բնակավայրերի թեմայով Դուք, կարելի է ասել, ոչմիթիզական դիրքորոշում եք արտահայտել, դեմ եք եղել զիջմանը։ Կասե՞ք՝ ինչպե՞ս եք պատկերացնում հարցի լուծումը։

- Բայց դա ոչմիթիզական չէ։ Իմ կողմնորոշումը հետեւյալն է, որ մենք պետք է համարժեք զիջումներ անենք, ինչը նշանակում է՝ այն, ինչը մեր քարտեզի վրա չկա, ու վարչապետը ցույց էր տալիս, տալիս ենք իրենց, բայց ինչը կա, հետ ենք ստանում։

- Նկատի ունեք՝ Բերքաբերի հատվածում մեզնից օկուպացված տարածքները պետք է մեզ վերադարձնեն ադրբեջանցիները, եթե մենք չորս բնակավայրերը տալիս ենք։

- Ես ասում եմ, որ Հայաստանի սուվերենությունը՝ 29 հազար 800-ը, մենք պետք է պաշտպանենք՝ ինչ գնով էլ ուզում է լինի։

- Վերջը` ի՞նչը պիտի մեզ վերադարձնեն՝ Ջերմուկի, Վարդենիսի, Սեւ լճի հատվածներում օկուպացրած տարածքնե՞րը, թե՞ Բերքաբերի 800 հեկտարը, որ 90-ականների պատերազմի ժամանակ անցել է ադրբեջանական վերահսկողության տակ։

- Գիտեք` պետք է այս սկզբունքը պահենք, հիմա եթե սկսում ենք Տավուշից, դա չկապենք Ջերմուկի հետ, որովհետեւ երբ կգա Ջերմուկի հերթը, դա էլ կլուծենք, եկեք Տավուշի հատվածում հարցը լուծենք, որ առաջ անցնենք, ասենք՝ սա ձերն է, նա՝ մերը, ու այդպես մինչեւ վերջ։

- Բայց դուք էլ գիտեք, որ Ալիեւը հրաժարվում է այդ սկզբունքից` մեզնից վերցրածը հետ տալուց, Ձեր կարծիքով՝ ինչո՞ւ։

- Գիտեք ինչ, Ալիեւն այստեղ շատ փոքր ֆիգուրա է, դուք այդտեղ Ռուսաստանին տեսեք։

- Ինչո՞ւ։

- Հենց այդպես։ Ամբողջ բոլոլան Ռուսաստանն է սարքում, Ռուսաստանին ձեռք չի տալիս, որ հայ-ադրբեջանական խաղաղություն լինի, ձեռք չի տալիս, որ այս տարածքում խաղաղություն լինի, քանի այդ խաղաղությունն իր համար չի, Ռուսաստանին ոչ մի բան ձեռք չի տալիս ու երբեք էլ ձեռք չի տվել, որ այստեղ ուժեղ ու կազմակերպված Հայաստան լինի։

- Ուզում եք ասել՝ Ռուսաստանն ուզում է, որ իր փոխարեն թուրք-ադրբեջանական տանդե՞մը գերիշխի տարածաշրջանում։

- Լավ, էլի, ես գիտեմ, որ այս բոլորի ետեւում Ռուսաստանն է կանգնած։

- Իսկ Նիկոլ Փաշինյանն ասում է, որ եթե չտանք բնակավայրերը, Ադրբեջանը կհարձակվի մեզ վրա, պատերազմ կլինի, նույնիսկ Փաշինյանը Ռուսաստանի անունը չի տալիս։

- Դա իրեն հարցրեք։

- Իսկ առհասարակ նորմա՞լ է, որ պետության ղեկավարն իր ժողովրդին ահաբեկում է պատերազմով։

- Ինձ ոչ ոք պատերազմով չի կարող վախեցնել, կոնկրետ՝ ինձ, շեշտում եմ, չի կարող, ես իմ վախերը պատերազմի դաշտում եմ թողել։ Ես ամեն ինչ անում եմ, որ ժողովրդիս համար լավ լինի, եւ եթե մեկը մտածում է, որ կարող եմ դավաճանել հայ ժողովրդի շահերին, ուրեմն ինքն ամենավերջին սրիկան է, որովհետեւ ես մինչեւ վերջին շունչս էլ իմ հայրենիքի զինվորն եմ։

- Դուք կարծում եք, որ իսկապե՞ս պատերազմ է լինելու, Դուք էլ` զինվոր։

- Ես կուզենամ, որ ոչինչ չլինի, բայց եթե լինի, ուրեմն՝ այդպես։ Ես մի հետաքրքիր միջնադարյան պատմություն եմ ուզում պատմել։ Միջնադարում մի այսպիսի գաղափար կար․ երբ պատերազմն ավարտվում էր, ղեկավարները հավաքվում էին իրար դեմ-դիմաց, փորձում էին համաձայնության գալ, որ պատերազմ չլինի։ Այդպիսի մի պատերազմից հետո հաղթող կողմը պարտվող կողմին ասում է` դու քո ձին պետք է տաս ինձ․ չմոռանանք, որ միջնադարում ձին ամենակարեւոր բանն էր, դրանով էին հաղթում։ Դե, պարտվող կողմն ասում է՝ հա, եթե այդպես է, որ նորից պատերազմ չլինի, ես ձիս կտամ, ձին իմն է, ասում է՝ կնոջդ էլ պիտի տաս, պատասխանում է՝ կինս էլ է իմը, կնոջս էլ կտամ, իմ երջանկությունն է, բայց կտամ քեզ, թեքվում է հողատարածքները, ասում է` այ, այն հողատարածքներն էլ պիտի տաս, ասում է՝ այդ մեկը չեղավ, այդ հողն իմը չի, դա երկրինն է, ուրեմն պատերազմ կլինի։

- Այսինքն՝ պետք չէ ամեն ինչ զիջել միակողմանի, իսկ եթե մեզ սպառնում են, հանուն հայրենիքի պետք չէ վախենալ պատերազմներից։

- Ես այդպես ապրել եմ։

- Եթե չեմ սխալվում, ՔՊ-ի վերջին փակ նիստում Փաշինյանն ասել է՝ իսկ վստա՞հ ենք, որ կկարողանանք կանխել Ադրբեջանի առաջխաղացումը, իսկ եթե հասնեն Լոռի, Երեւա՞ն։

- Ես գուցե ծայրահեղության եմ գնում, բայց դա իմն է, դա ես եմ՝ որպես մարդ, քաղաքացի, իսկ երբ հարցը հասնում է լուրջ քաղաքականությանը, չեմ կարող ասել՝ ոչ, այսպես պետք է լինի։ Բայց մի բան հստակ է՝ վերջիվերջո, ինչ-որ մի կետում մենք պիտի կարողանա՞նք ասել «չէ»։

- Հակառակ պարագայում վաղը մեզ կվախեցնեն, որ եթե Երեւանը չտանք, պատերազմ կսկսվի։

- Բայց այդտեղ ուրիշ հարցեր էլ կան, մի ասեք` չեմ ասի ինչ հարցեր։

-  Եթե, այդուհանդերձ, միակողմանի զիջումների գնա Փաշինյանը, պատկերացրե՞լ եք՝ ի՞նչ է լինելու ձեր իշխանության հետ։

- Ես կարծում եմ՝ միակողմանի չենք գնա, կկարողանանք առաջ տանել այն սկզբունքը, որ ձերը` ձեզ, մերը՝ մեզ։

- Փաշինյանը վերջին փակ հանդիպման ժամանակ ձեզ ասել է, չէ՞, թե՝ դիմել ենք այդ սկզբունքով հարցը լուծելու համար, բայց հույս չունենք, որ Ադրբեջանից դրական պատասխան կստանանք, ուրեմն մնում է կա՛մ հանձնել, կա՛մ պատերազմել։

- Ոչինչ, հույս չունենք, ուրեմն դեռ բանակցությունները կձգձգվեն, իսկ եթե պատերազմ լինի, պատասխան կտանք։ Հիշո՞ւմ եք, ես երկու տարի առաջ էի ասում, որ Խաղաղության պայմանագիրը չի կնքվելու, մինչեւ մենք կհզորանանք, որովհետեւ խաղաղությունը չեն կնքում` խաղաղությունը պարտադրում են։

- Իսկ ինչո՞ւ էիք 2021-ի ընտրություններին խաբում ժողովրդին, թե խաղաղություն հաստատելու ենք գալիս։

- Մենք ասում էինք, որպեսզի էս շուն-շան լակոտները, երկիր լափածները երկիրը չուտեին, թողնեին՝ երկիրը հզորանար, հիմա մենք ուրիշ տեսակ կխոսեինք։

- Հենց նեղն եք ընկնում, նախկիններին եք մեղադրում, 6 տարի է՝ իշխանության եք, 6 տարվա մեջ ուրիշ ազգեր զրոյից պետություն են կառուցում, դուք չկարողացա՞ք հզորացնել։

- Նախ՝ 6 տարվանից առաջին 3 տարին հանի, 2021-ն էլ ընդեղ հանի, իրականում մեր պետությունը 22 թվականին` մի քիչ, 23 թվականից է սկսել շունչ քաշել եւ քայլեր գցել։

- Իսկ ինչո՞ւ եք առաջին 3 տարին հանում։

- Որովհետեւ, երբ իշխանության եկանք, պետությունը բոլորովին ուրիշ իրավիճակում էր, բոլորի մոտ այն տպավորությունն էր, որ ամենահզոր պետությունն ունենք, ամենահզոր բանակը։

- Եկաք տեսաք՝ այդպես չէր, զինեիք, հզորացնեիք։

- Է՜, հնարավոր չէր, բանակի մակարդակը որոշվում է պատերազմի ժամանակ, քանի դեռ պատերազմի մեջ չէ, չես կարող ասել, որ նա հզոր է, ուղղակի մեզ այդ խաբկանքով կերակրում էին 25 տարի։

- Եթե հզոր չէր, ո՞նց 44 օր դիմադրեց, իսկ գուցե ղեկավարները, պատերազմը վարողնե՞րն էին վատը։

- Խոսքս բանակի հրամանատարության մասին է, որոնք խաբում էին գերագույն հրամանատարին ․․․ Գիտեք, Արկադի Իվանիչը՝ Կոմանդոսը, ինձ համար գերագույն կերպար է եղել, բայց մի հետաքրքիր բան կա․ իր պես մարդը, որը ռազմական գործիչ էր, մի առիթով մի արտահայտություն էր արել, այն ժամանակ ինձ էլ էր ոգեւորում, ասում էր՝ նախորդ պատերազմի ժամանակ թուրքերին սովորեցրինք վազել, նոր պատերազմի դեպքում կսովորեցնենք լողալ։ Այսինքն՝ ընենց բանակ ունենք, որ պատերազմի ժամանակ կխփենք, կգցենք Կասպից ծովը, եւ ես հիմա շատ հաճախ հակասության մեջ եմ, տվյալ մարդու հետ շատ հաճախ շփվել ենք, նստել-հելել, խոսել, իր ասածներն ինձ համար եղել են գերագույն ճշմարտություն, բայց դուրս է գալիս, որ Արկադի Իվանիչի պես ռազմական  գործիչը թյուր պատկերացում է ունեցել բանակի մասին, որը եղել է բանակի մեջ։

- Ձեր ասելով՝ Կոմանդոսն ավելի քիչ էր հասկանում բանակից, քան ձերո՞նք, ասենք, Սուրեն Պապիկյանը։

- Սուրեն Պապիկյանը հիմա ղեկավարում է մի հիմնարկ, ու էլ դրա մասին չխոսեք։ Ես հիմա էլ մտածում եմ՝ ինչի՞ Կոմանդոսի պես մարդը չպիտի կարողանար ճիշտ գնահատել, բա եթե նա չի կարողացել, մնացածը ո՞նց կարող էին գնահատել, մեզ խաբկանքի մեջ ենք գցել, որ բանակ ենք ունեցել, բայց չենք ունեցել։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել