Սյամոն ամեն գնով փորձում է ինքնառեկլամվել ու արցախցիներին համոզել, թե իբր վերջիններիս խնդիրներով զբաղվելու ու նրանց «ազգային հարստության ստեղծման» պրոցեսին մասնակից դարձենլու միակ «լեգիտիմ» իրավունքն ինքն ունի, քանզի, ինչպես հայտարարել է Խանումյան Հայկը, Սյամոն այն միակ «լեգիտիմ» ուժն է, որը չի մասնակցել Արցախի լուծարմանը:

Հարց է առաջանում՝ իսկ 44-օրյա պատերազմում Սյամոյի «կռած» պարտության համար ո՞վ է պատասխանատու, կամ ինչպե՞ս կարող է երբեմնի բունկերային ԱԽՔ-ը այդքանից հետո անգամ նման հավակնություններ ունենալ, եթե անձամբ է պետությանը վերադարձրել Արցախի հերոսի իր կոչումը՝ ենթագիակցաբար չկարողանալով մարսել սեփական ձեռքով գործած դավաճանությունը:

Շահրամանյանի ընտրությունը որպես Արցախի կապիտուլյացիա գնահատող Խանումյան Հայկը այսքանը չի՞ հասկանում, թե՞ մարդկանց է հիմարի տեղ դնում՝ կարծելով՝ մոռացել ենք՝ Արցախն ում գործուն մասնակցությամբ էր պատերազմով հանձնվում:

Սյամոն ոչ մի բարոյական իրավունք չունի՝ այսքանից հետո հավակնելու ինչ-որ բանի: Նա ու իր մանկլավիկները պետք է ամոթից մտնեն գետինն ու բերանները մի բան առած՝ յան տան քաղաքականությունից, քանի որ որքան քիչ երևան մարդկանց աչքին, այնքան մեծ է շանսը՝ սեփական ֆիզիկական գոյությունը վտանգի չենթարկելու:

Ո՞վ եք դուք…
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել