Մանեն ու Նվարդիկն են: Իրենք չեն հանձնվում, որովհետև մեկ անգամ արդեն կորցրել են Հադրութի իրենց տունը. անտառների միջով, ոտքով մի կերպ հասել Ստեփանակերտ, ապա՝ Գորիս, հետո՝ Գյումրի, բայց նորից ետ վերադարձել իրենց հայրնեի Արցախ։ Նվարդիկը նոր է հաղթահարել քաղցկեղը, ու, չնայած, որ էրեխուն նորմալ սնունդ ու հետազոտություններ ա հարկավոր, ինչը էս պահին Արցախում չկա, բայց մեկ ա, ինքն ու իր մեծ ընտանիքը սեփական առողջության հաշվին պահում են հայոց միջնաբերդ Արցախը, ապրում են այդ հողի վրա, որ տղերքի անձնազոհությունն իզուր չլինի, որ տղերքի արյունով ազատագրված դրախտավայրը վայրենիներին բաժին չհասնի։
Չեմ ասում դուք էլ ստեղ սովամահ եղեք, որ դրանով աջակցեք արցախահայերին, չէ, պարզապես անտարբեր մի եղեք, պարզապես թքած մի ունեցեք ձեր հայրենակիցների ճակատագրի վրա։ Դա մենակ իրենց հողի չէ, ինչպես շատ սրիկաներ են ասում։ Դա մեր տղերքի արյունով սրբագործված հող է, Հայրենիք, որը բոլորինս է, աշխարհի բոլոր ծայրերում գտնվող բոլոր հայերինը։
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել