Մի օր է... Մի շատ սովորական օր: Նորից ինձ տվել եմ ինձ: Շոգից գժված, դասերից հոգնած` նորից թափառում եմ: Որտե՞ղ` չգիտեմ: Ես կարոտել էի այս պահերին: Կարոտել էի հանգիստս դրսում մաշելուն: Թափառում եմ ու ամբողջանում ոչնչով:
Զը-ը-ը՜նգ.
-Ալո, տա՞տ:
-Հա Լուս, ու՞ր ես:
-Դուրս եմ եկել, տատ, ֆռֆռում եմ: Մի կես ժամից որ գամ տուն, կլինի՞:
-Կլինի, ցավդ տանեմ:
-Լավ, տատ ջան...
-Հա՜, հա, Լուսո, հեռախոսիս փող կքցես, չմոռանաս:
-Ըհն, չեմ մոռանա,-անջատում եմ:
Իհարկե, ինչ-որ լավ արարք չէ տատիկին տանը մենակ թողնելն ու զբոսնելը, բայց ուրիշ կերպ չէի կարող: Ես կարոտել էի կարոտին, այս թափառումին, այս պահերին: Անիմաստ ժպտում եմ ու շարունակում ինքնաորոնումս: Չէ, լավ օր է: Ամեն ինչ լավ է` դասերը, դասախոսները, երեխեքը, դուրսը, մարդիկ, ես, օրը... Շատ լավ է:
Քայլերս ինձ տանում են դեպի տատիկիս խնդրանքի իրականացում...
-Շնորհակալություն,-հաճելի ժպտում եմ կետի աշխատողին. հին ծանոթ է:
Ու քայլերս ուղղում եմ դեպի...
-Օրիորդ...
Կանգնում եմ, մի քանի աղջիկ` ինձ հետ: Նրանք գնում են, ես` մնում:
-Օրիորդ, սա Ձեր պայուսակից ընկավ,-ինչ-որ ծանո՜թ-ծանոթ, մշուշոտ դեմք է:
-Ախ հա՜, շնորհակալ եմ,-վերցնում եմ արջուկն ու ժպտում: Բայց չեմ կարողանում հիշել` ով է...
-Խնդրեմ...
Ու, մեկ էլ`
-Չճանաչեցի՞ր:
Ասում եմ, ու մտածում. "Ինչի ես ճանաչեցի՞"... Իսկ զրուցակցիս դեմքին զարմանքն ու շփոթմունքը խառնվում են.
-Ոնց որ... Չեմ կարողանում հիշել...
-Արթուրը չե՞ս:
-Արթուրն եմ:
-Ես էլ Լուսն եմ:
-Լու՞սը... Ֆեյսբուքի՞:
-Այո՜-այո,-ծիծաղում եմ:
-Տես է՜, փաստորեն հանդիպեցինք...
-Փաստորեն էլի, ճանաչեցի... Բայց ես քեզ ավելի բոյով էի պատկերացնում:
-Սրանից էլ բոյո՞վ,-ծիծաղում է:
-Հա՜, իմանայի` բարձրակրունկ չէի հագնի:
-Լա՜վ է, իմացար... Բա ի՞նչ կա-չկա...
...Բոլոր պատահական հանդիպումները, որոնք բացահայտվում են ակամա, ուրախ են անցնում: Հետաքրքիր են անցնում, եթե լավ օր ես համարում օրդ: Չնայած, խոսելու թեմա շատ չի լինում: Բոլոր պատահական հանդիպումները շուտ են անցնում: Շուտ ու արագ: Ինչ-որ տեղից թեմաներ են հայտնվում, ինչ-որ ձևով խոսակցություն չի ստացվում: Ու դրանից առաջ երբեք իրար չտեսած մարդիկ սկսում են խոսել այն ամենի մասին, ինչի մասին պետք է խոսեին մի քանի ժամ հետո` ինչ-որ քառակուսի զանգվածի միջոցով: Իսկ ժամանակը թռչում է...
Զը-ը-ը՜նգ.
-Հա՞, տատ:
-Ի՞նչ եղար: Ուշ չէ՞:
-Հա տատ, հիմա գալիս եմ:
Նայում եմ ժամացույցին` կես ժամս վաղուց անցել է:
-Դե ինչ, Արթուր, ես պետք է գնամ...
-Լավ, Լուս: Հուսով եմ` սա մեր վերջին հանդիպումը չի լինի:
-Դե, երևի,-ծիծաղում եմ,-այսօրը կարող է վաղը կրկնվել, բայց ես կանխամտածված ու պլանավորված բաներ չեմ սիրում, գիտես...
-Գիտեմ, գիտեմ... Իսկ դու հիշու՞մ ես ես քեզ ինչեր էի խոստացել:
-Կապիկների պատմությու՞նը:
-Եվ ոչ միայն: Ինչ-որ տեղ խոսքերը ամեն ինչ կբացահայտեն: Ե՞րբ կլինի դա:
-Չգիտեմ, օրերից մի օր:
-Ո՞ր օրը:
-Անիմանալի, այսպիսի մի օր,-ասում եմ, ու նորից նկատում, որ շատ լավ օր է:
-Լավ չի՜...
-Տես, Արթուր, դու արդեն նայեցիր աչքերիս մեջ, մի մինուսը ջնջվեց: Հիմա կարող ես հանգիստ սրտով կապիկների պատմությունը տպել վիրտուալում: Հը՞:
-Չեղա՜վ: Կապիկների պատմությունը պիտի պատմվի միայն աչքերի մեջ նայելով, ոչ թե աչքերի մեջ նայելուց հետո:
-Հա՜,-համակերպվում եմ,-դե ինչ արած, կսպասեմ:
-Լավ, Լուս:
-Հաջողություն, Արթուր:
-Հաջողություն, Լուս:
Շրջվում եմ, որ գնամ:
-Լուս:
-Հա՞:
-Կապիկներիս լավ կնայես:
-Եղավ, Արթուր:
Լավ օր է...
Աշխարհում, ինչ-որ տեղ, ինչ-որ մեկի մեջ կապիկների պատմություն կա: Աշխարհում, ինչ-որ տեղ, ինչ-որ մեկին պիտի պատմվի այդ պատմությունը: Պատմվի մի գեղեցիկ պատահականության շնորհիվ: Կամ չպատմվի ու մնա աղոտ հիշողություն:
Ամեն գեղեցիկի հիմքը պատահականությունն է, չսպասվածը: Ես այդպես էլ չսիրեցի պլանավորվածը:
Իսկ կապիկների պատմությունը մնում է, Արթուր...
Չէ, լավ օր էր...
Նյութի աղբյուր՝ http://nuynneparumkyanqy.blogspot.com/
Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print
Տպել