«Առավոտ» օրաթերթը գրում է.
«Առավոտ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր Արամ Աբրահամյանը այսօրվա խմբագրականում գրում է.
«Երբ 2008 թվականին ԱՄՆ նախագահական ընտրարշավում մրցակցում էին Բարաք Օբաման և Ջոն Մաքքեյնը, ես, ինչպես և աշխարհում ու ԱՄՆ-ում միլիոնավոր մարդիկ, հույս ունեի, որ Դեմոկրատական կուսակցությունը ներկայացնող երիտասարդ հավակնորդը, որն, ի վերջո, նախագահ ընտրվեց, իր անձով և մտածելակերպով նոր դարաշրջան կազդարարի թե ԱՄՆ-ի և թե ամբողջ աշխարհի համար: Օբաման քննադատում էր նախորդ նախագահ Ջորջ Բուշ կրտսերի արտաքին քաղաքականությունը և, մասնավորապես, իր երկրի մասնակցությունը իրաքյան պատերազմին, որը Իրաքին ոչ խաղաղություն բերեց, ոչ էլ ժողովրդավարություն:
ԱՄՆ 44-րդ նախագահը դեմ էր արտահայտվում ուժի անիմաստ կիրառմանը և իր երկրի կողմից «աշխարհի վերակացուի» դերի ստանձնմանը: Հավանաբար, այդ ամենը հաշվի առնելով՝ 2009 թվականին Օբամային շնորհվել էր Նոբելյան խաղաղության մրցանակ՝ «միջազգային դիվանագիտությանն ու մարդկանց միջև համագործակցությանն ուղղված ջանքերի համար»: Եվ ահա այդ գործիչը, որի ելույթներում իսկապես առողջ իդեալիզմի տարրեր կային, և որը կարծես թե պետք է որ դասեր քաղեր իր նախորդների սխալներից, որոշել է հրթիռային հարվածներ հասցնել Սիրիային՝ հաշվի չառնելով ոչ սեփական ժողովրդի կարծիքը, ոչ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի դիրքորոշումը, ոչ էլ նույնիսկ սեփական եվրպացի դաշնակիցների վերաբերմունբը, որոնք (բացառությամբ Ֆրանսիայի) չեն ցանկանում խրվել այս պատմությւսն մեջ:
Մի խոսքով՝ ստացվում է, որ Օբաման Բուշից և Մաքքեյնից առանձնապես չի տարբերվում, և նոր արկածախնդրությանը, ըստ ամենայնի, պետք է սպասել սեպտեմբերի 10-ից սկսած:
Պատրվակը նույն չարաբաստիկ քիմիական զենքն է, սակայն դրա կիրառման ապացույցը պետք է բերի ոչ թե, ասենք, պետքարտուղար Ջոն Քերին, այլ որևէ չշահագրգռված անձ կամ կազմակերպություն: Եթե ամերիկացի պաշտոնյաները որևէ բան ապացուցված են համարում, ապա դա բավարար հիմք չէ՝ տարածաշրջանում քաոսային իրավիճակ ստեղծելու համար: Բայց, ենթադրենք, Ասադը (որը, համաձայնենք, նույնպես բարի պտուղը չէ) քիմիական զենք է կիրառել, ի՞նչ է նշանակում՝ «պատժել նրան» հրթիռային հարվածներ հասցնելով: Դրանից Սիրիայի նախագահը կխրատվի, ներողություն կխնդրի և կխոստանա այլևս այդպես չվարվե՞լ:
Իրականում ԱՍՆ-ի մտադրություններն այնքան էլ պարզ չեն: Հասկանալի է, որ Ասադի ռեժիմը «կետային հարվածների» միջոցով հնարավոր չէ տապալել: Նպատակը, հետևաբար, կարող է լինել այդ ռեժիմի թուլացումը: Հանուն ինչի՞: Հանուն Ասադի հակառակորդների ուժեղացման: Բայց չէ՞ որ նրանք ծայրահեղական իսլամիստներ են ու ԱՍՆ-ի ոխերիմ թշնամիները:
Ի վերջո, ո՞վ է առավել գերադասելի՝ աշխարհիկ բռնապե՞տը, թե՞ մարդկային օրգաններ ուտող և մարդկային դեմքը կորցրած Ֆանատները»: