Այսօր ավտոբուսի մեջ մի կնոջ զանգեցին: Մինչև հեռախոսին պատասխանելը հուզված բոլորին խնդրեց, որ չաղմկեն. «Տղես ա զանգում պոստերից, 10 օր հետը չեմ խոսացել, ժողովուրդ, խնդրում եմ` չաղմկեք»: Բոլորը լռեցին: «Բարև, տղես, ո՞նց ես... հա ցավդ տանեմ, 10 օր լուր չունեի քեզանից, ո՞նց անցավ հերթապահությունդ... Տղես, հո սովա՞ծ չես... Հա, ցավդ տանեմ, այ տենց տղամարդավարի պահի քեզ, չընկճվես հանկարծ, ծառայությունը տղամարդու համար ա, ես որ վստահ եմ քո վրա... Հո չե՞ս մրսել... Սպաներին կլսես, չվիճես հանկարծ իրանց հետ, իրանց ավագ ընկերոջ պես վերաբերվի... Մեռնեմ ջանիդ, ամբողջ մանկության ընթացքում ես ու հերդ ենք քեզ պաշտպանել, հիմա դու ես մեզ պաշտպանում, բալես, զգույշ կլնես, իմացի` ես ու հերդ սպասում ենք քեզ... Իմացի` սպասող կա քեզ, բալես... Հաջող, ցավդ տանեմ, գնա քնի, հանգստացի մի քիչ... Համբուրում եմ»:
Հուզված անջատեց հեռախոսը ու բարձրաձայն շնորհակալություն հայտնեց ուղևորների. «Ապրեք, ժողովուրդ ջան, տղես Օմարի պոստերն էր պահում, առաջին հերթապահությունն էր, 10 օր չէի խոսացել հետը»:
Սիրո ամենաչքնաղ դրսևորումներից մեկն էր սա, այ էսպես ա Հայ մայրն ու Հայ կինը տարբերվում մնացածից... Այս կինն էր, որ մեզ հաղթանակ պարգևեց Արցախում ու դեռ շատ հաղթանակներ ա պարգևելու մեր ազգին...
