Ասում են` հայ և հրեա ժողովուրդները բավականին շատ նմանություններ ունեն: Ասվածի մեջ ճշմարտություն, կարծում եմ կա: Երկու ազգն էլ ունի հարստանալու մոլուցք, երկու ժողովուրդն էլ աչքի է ընկնում առևտրի և առհասարակ ֆինանասկան զանազան միջոցներով փող ստեղցելու հարցում: Հայերն ու հրեաները նման են նաև շորթելու ու «քցելու» հարցերում` այլ կերպ ասած խարդախությամբ հարսատանալու առումով: Մինչդեռ, հերաների այսօրվա կարգավիճակը (համեմատած նաև հայերի հետ) խոսում է այլ բանի մասին. որքան էլ որ նման են այս երկու ժողովուդները, այնքան էլ տարբեր: Հայտնի խոսք կա` «մեծ ուղեղները քննարկում են գաղափարներ, միջին ուղեղները` իրադարձություններ, իսկ փոքր ուղեղները` մարկանց:

 Այսպես ասած նենգ ճանապարհներով հարստանալու ճանապարհին հրեաներն օգտագործում են «ԳԱՂԱՓԱՐՆԵՐ», իսկ հայի խաբեբայությունը չի գերազանցում կենցաղային, ներազգայինի և նույնիսկ ներթաղայի սահմանը: Գաղտնիք չէ, որ շատ հրեաներ, հադես գալով ամենափրկիչ բժիշկներ և իբր ներկայացնելով նոր դեղամիջոցներ` հարստահարել են աշխարհին ու մեծ փողեր շորթելով, միլիարդներ դիզել. լավ օրինակ է նաև Microsoft-ի տնօրեն Բիլ Գեյթսը, ով նույնպես մեծ փառի արժանացավ ուրիշի մտքերը գողանալով: Առնվազն հայերի համար շատ ավելի վառ օրինակ կարող է ծառայել Ալեքսանդր Պարվուսը` «Մեծն» Լենինի ուսուցիչը, ով համագործակցում էր նաև երիտթուրքերի պարագլուխների հետ և շատ փորձագետների կարծիքով, մեծ ներդրում ունի Հայոց ցեղասպանության պլանվորման ու իրագործման հարցում: Բայց չէ որ նաև այդ մարդու ջանքերով է, որ երեկ չկար, իսկ այսօր կա Իսրայել պետություն: Մարդկային արժեքների տեսակետից ստոր էր Պարվուսը, բայց ԳԱՂԱՓԱՐԱՅԻՆ ստոր, ով մտածում էր ոչ միայն սեփական անձի կամ ընտանքի այլ իր «ստորությունը» բանեցնում էր նաև հանուն հրեա ժողովրդի: Վարդան Պետրոսյանը մի լավ «հումարային» դրվագ ունի: Ասում է` մեր հեղինակությունները չեն անցում թաղայինի, մաքսիմում քաղաքայինի մակարդակը:

Այլ կերպ ասած` հայ ժողովուրդն իր «գավառական խաբեբայությամբ» մեծապես զիջում է հրեային: Երկրորդ տարբերությունն այն է, որ շատ հրեաներ, որ մեծ փառքի են արժանացել, չեն «քցել» մեկ այլ հրեայի: Իսկ մեզ մոտ ղեկավարությունները հիմնկանում հարստահարել են ժողովրդին, հարևանը խաբում է հարևանին, հայաստանցին` «քցում» է սփյուռքահային: Երրորդ, ոչ պակաս տարբերությունն այն է, որ թեև հրեաները հազարամյակների ընթացքում չեն ունեցել պետություն, բայց ունեն ավելի մեծ ազգային պետականության գիտակցում, քան հայերը, և Իսրայել պետության ստեղծման համար աշխարհով մեկ սփռված հրեաներն օգնել են միմյանց, մինչդեռ ոչ պակաս ազդեցիկ հայերն այսօր նույնիսկ չեն փորձում կասեցնել գոյություն ունեցող պետության մոտալուտ վախճանը:

Ես բնավ չեմ արդարացնում հրեաներին, ու երբեք էլ հրեա ժողովուրդն ինձ համար արիականության էտալոն չի լինի: Պարզապես կցանկանայի, որ հայկական ԳԱՎԱՌԱԿԱՆ ԽԱԲԵԲԱՅՈՒԹՅՈՒՆԸ, եթե դուրս չի գալիս մեր երակներից ու գեներից, գոնե անցներ ներազգայինի սահմանը և վերածվեր ԳԱՂԱՓԱՐԱԿԱՆ ԽԱԲԵԲԱՅՈՒԹՅԱՆ:

 

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել