Այսօր շատ սիրելի բանաստեղծ Հովհաննես Գրիգորյանի ծննդյան օրն է: Գիտեմ, որ նա շատ էր սիրում իր այս բանաստեղծությունը:

ՆՈՐ ՏՈՂԻՑ...

Ծնվել եմ առավոտյան շուտ,
լենինականյան մի աղքատիկ առավոտ:
ինձ հետ ծնված քույրս մահացել է մի քանի ժամ հետո, 
երբ օգոստոսի արևը վաղուց արդեն դուրս էր եկել
և անտարբեր նայում էր մեր մոլորված ընտանիքին,
որը մեկ ժպտում էր և մեկ էլ լալիս էր սրտակեղեք:
Հիմա մեր տանը ոչ ոք չի հիշում նրան,
ոչ ոք չի խոսում նրա մասին, քրոջս, 
որին տեսել եմ ընդամենը մի քանի ժամ`
ետպատերազմյան մի կիսաքաղց առավոտ:
Միայն ես չեմ կարողանում մոռանալ և երբեմն
արթնանում եմ վաղ առավոտյան սրտիս ցավից
և աչքերս թաց
մթության մեջ պառկած,
օր առ օր վերհիշում եմ
այն ինը ամիսները,
որ միասին ապրել ենք
մեր կյանքի լավագույն շրջանում...

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել