Չկա, վերջ, կարծես չի էլ եղել...

Ընդամենը մի վարկյան, և չկա մարդը: Նախորդ օրը ծիծաղում էր, բարկանում, սիրում, զարմանում, ապշում: Չկա, վերջ, կարծես չի էլ եղել...
Երբ մարդ բարի է լինում, անընդհատ փորձում է ծիծաղեցնել, ուրախացնել շրջապատին, իսկ դրա փոխարեն կլանում է շրջապատի վատ էներգիան, որպեսզի փոխակերպի այն ժպիտի, սիրո, հաշտության, իսկ այս էներգիան, որ նա կլանում է, ի՞նչ է լինում նրա հետ. նրա որոշ մաս հավաքվում, մնում է և ժամանակի ընթացքում քայքայում նրա առողջությունը:
Չկա մարդը, գնաց` հավերժ խառնվելով իր հպարտ նախնիներին...