Տանել չեմ կարողանում ամբոխներ։ Գրեթե ցանկացած մարդաշատ վայր ինձ համար դիսկոմֆորտի բուն է, ճնշում է։ Իսկ եթե հետն էլ աղմկոտ է՝ առավել ևս։ Ընդհանրապես մարդաշատ ու աղմկոտ վայրերն ինձ համար «սխալ» են նախ և առաջ էն պատճառով, որ էդպիսի միջավայրում դժվար է «ինքդ քեզ հետ կապը պահպանելը»։ Դա ինձ համար հույժ կարևոր վիճակ է, ու դրա չնչին խախտումն էլ ինձ անհարմարավետություն է պատճառում։ Իմ ընկալմամբ սեփական անձի հետ կապի կորստին նպաստում է նաև չափազանց զբաղված ու իրադարձություններով գերհագեցած կենսակերպը, երբ մարդ ժամանակ ու հնարավորություն չի ունենում ինքն իր հետ մենակ մնալու, ինքն իր հետ հաղորդակցվելու ու ակամա ապրում է կարծես «իրենից դուրս», ինքն իրենից օտարված։ Կարծում եմ՝ ներկայիս հասարակությունն ամեն ինչով նպաստում է մարդու՝ ինքն իրենից օտարված ապրելուն։ Մարդկանց մեծ մասն, իմ կարծիքով, ապրում է՝ տարիներով սեփական անձի հետ կապը լրիվ կորցրած։ Շատերի դեպքում պատճառը ապրուստ վաստակելու գործի մեջ լիովին թաղված լինելն է, երբ դրանից դուրս ապրելու ոչ ժամանակ կա, ոչ ուժ, մյուս՝ ավելի պարապ մասսայի դեպքում էլ՝ երևի ուրիշների կյանքերով ապրելը։ Գուցե ուրիշ պատճառներ ու հանգամանքներ էլ կան։
