Համացանցում այսօր հանդիպեցի ֆեյսբուքյան օգտատերերից մեկի գնահատականին. «Մի՞թե պոռնկություն չէ գնալ մի քանի տարի առաջ զոհված զինվորի ծնողին հարցնել, թե ինչպե՞ս կնշեր ձեր որդին Վարդավառը, եթե կենդանի լիներ»:
Տեղյակ չեմ, թե ում կողմից է դա կատարվել և ինչ կերպ, ուստի, ինչպես ընդունված է մեզանում՝ գնահատական տալ գնահատականին, չեմ պատրաստվում: Բայց հարցն իրոք մտահոգիչ է, և ուզում եմ նշել, որ նման դատապարտելի գործելաոճը մեր հանրային կյանք լրագրողները չէ որ ներմուծել են, այլ, որքան էլ տարօրինակ է, հենց անվանի զոհվածների մտերիմներ ու հարազատեր, իսկ հետագայում էլ շարունակեցին որոշ հանրային գործիչներ: Մասնավորապես, երջանկահիշատակ Վազգեն Սարգսյանի հարազատներից մեկն իր ամեն ելույթը «ծաղկացնելու» նպատակով, ասում էր, թե Վազգենը որ կենդանի լիներ ու այստեղ գտնվեր այսպես կասեր, այնպես կասեր: Եվ մտքին եկածն ասում էր ու դա վերագրում Սպարապետին: Դա այնքան հաճախ էր արվում, որ մի անգամ ինձ բռնացրեցի այն մտքի վրա, որ Վազգեն Սարգսյանն իր կենդանության օրոք ավելի քիչ է ելույթ ունեցել, քան մահանալուց հետո: Մի՞թե կարելի է սեփական խոսքին՝ լսարանի առաջ լրջություն հաղորդելու համար, մեր հանգուցյալ Սպարապետին իր հարազատը դարձներ հետմահու զավզակ:
Հազիվ էր այս թեման մարել, մեկ էլ վերջերս մի հրապարակային գործիչ նկատեց, որ. «Անդրանիկ Մարգարյանը հավանություն չէր տա որդու ստախոսությանը»: Լավ, քննադատեք Տարոն Մարգարյանին որքան ուզում եք, բայց կարելի է արդյոք այնքան կասկածել սեփական խոսքի համոզիչ լինելու մեջ, որ դիմել այդպիսի էժանագին հնարքի ու մարդու արարքը քննադատել իր հանգուցյալ հոր դիտանկյունից:
Այնպես որ, այս արատավոր երևույթին պետք է վերջ տալ բոլոր մակարդակներում, ու հանգիստ թողնել մեր հանգուցյալներին և նրանց ողբացող հարազատներին:
