Yerevannews.am-ը գրում է.

Ինչպես պնդում են գիտնականները համբույրը դա ուղղակի ռեֆլեքս չէ, դրա ապացույցերից մեկնայն է, որ երեխանեևը չեն կարողանում համբուրել, այդ պատճառով համբուրվել  կարելի է սովորել: Իսկ գիտ՞եք, որ կան այնպիսի ազգեր, որոնց մոտ ՛՛համբույր՛՛-ը չի ծառայում որպես սերն արտահայտելու միջոց:

Նոր Զելանդիայի բնիկները հանդիպելիս շփում են իրար քթերով և այդ ժամանակ տարօրինակ ձայներ են  արտաբերում, որոնք ավելի շատ նման են խռխռոցի

Սանտա-Մարիա կզու բնակիչները միմյանց հանդիպելիս իրարից հոտ են քաշում և նույնպես շփում են քթերը:

Պապուասները` Տասմանիայի և Ֆիլիպպինների բնիկները, բարևելու փոխարեն ծանոթի քթի կամ ճակատի կողքը պահում են բուրավետ փայտիկներ:

Սոկոտրա կզու բնակիչները, որը գտնեվում է Հնդկական օվկիանոսում, հանդիպելիս համբուրում են ուսերը:

Տոնգա կամ այլ կերպ ասած` Ըկներության կղզիներում, հանդիպելիս դիմացինի ձեռքը դնում են սեփական քթի կամ բերանի վրա:

Չիտտահոնգում, որը գնվում է Բանգլադեշի արևելքում, կան ցեղեր, որտեղ ՛՛համբուրիր ինձ՛՛ արտահայտություն չկա, դրա փոխարեն իրենք ասում են  «հոտոտիր ինձ»:

Բրիմանյացիների մոտ ողջույնը կոչվում է nomtschi (nom – հոտ, tschi – ներշնչել) ինչպես հասկացաք իմաստը կայանում է դիմացինի հոտը ՛՛ներշնչելու՛՛ մեջ:

Չինացիները հանդիպելիս դիպչում են միմյանց քթերով, կամ քթով դիպչում են դիմացինի այտին:

Ժամանակակից Ճապոնիայում համբուրվելը, այն էլ ներկաների մոտ, անվայել է, այդ պատճառով ճապոնական ֆիլմերում համբուրվող զույգ դժվար գտնեք: Սակայն դրա հետ մեկտեղ կա ՛՛ճապոնական համբույր՛՛ հասկացություն: Այս համբույրի ժամանակ զույգերը պիտի կանգնեն իրարից հեռու, դեպի առաջ թեքվելով և դիպչեն միմյանց միայն շուրթերով:

Դե իսկ ինչքանով է դա մեզ համար հասկանալի և ընդունելի կդատենք ձեր մեկնաբանություններից…

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել