- Հիմա, որ մոտ լինեիր, ինձ համար մի գավաթ սուրճ կպատրաստեիր: Այնքան հոգնած եմ, որ ալարում եմ ինքս …
- էլ ի՞նչ կուզեիր:
- «Որ մոտ լինեիր…» շարքի՞ց:
- ... Որ քեզ մոտ լինեի, հոգնածությունդ կանցներ, ու դո՛ւ ինձ սուրճ կհյուրասիրեիր:
- Դե, նայած թե՝ ինչ կարգավիճակով ինձ մոտ լինեիր:
- Այսի՞նքն:
- Դե, եթե հյուրի կարգավիճակով լինեիր, ապա լիովին հնարավոր է վարկածդ:
- Իսկ, եթե ոչ հյուրի, այլ ..., ապա ...
- Ուրեմն՝ ավելի լավ է՝ հյուրի:
- Եսասե՜ր…
***
Եթե մոտ լինեի, քեզ համար կպատրաստեի ամենահամեղ սուրճը, որ երբևէ պատրաստել եմ:
Եթե քեզ մոտ, քո կողքին լինեի, կասեի, որ շագանակագույնը քեզ չի սազում, որ քոնն են՝ սպիտակը, մոխրագույնը, կապույտը…
Եթե քեզ մոտ լինեի, կասեի, որ նոր տաբատդ հագիդ մի փոքր երկար է, որ վերնաշապիկիդ օձիքի վերջին կոճակն արձակես, որ …
Եթե լինեի…
***
- Ե՞րբ հանդիպենք:
- Չգիտեմ:
- Ի՞նչը չգիտես, ինչո՞ւ…
- Չգիտեմ:
- Հասկացա: Երբ սկսում ես «չգիտեմ»-ներիդ շարանը, նշանակում է՝ մտքիդ չկա, այդպես չէ՞:
- Չգիտեմ…
- Դու սիրտ չունե՞ս…
***
Կյանքում առաջին անգամ կրծքի տակ զգաց միաժամանակյա զարկերը երկու սրտի՝ իր ու նրա: Առաջին համբույրն էր, առաջին գրկախառնումը: Թույլ, նվաղած սիրտն ասես ուժ ստացավ, ապրելու հույս:
Շատ էր ուզում էր ապրել, հավատում էր. «Դեռ 22 տարեկան եմ: Թեկուզ 10 տարի... Ասում են՝ 28 էլ են ապրել վիրահատությունից հետո... »:
«Ինչ-որ մեկը մահացել է, որ դու ապրես: Հասկանո՞ւմ ես: Դու պե՛տք է ապրես»,- ասել էր սրտի վիրաբույժը:
***
-Բանաստեղծություններդ ե՞րբ ես գրել:
-Վաղուց…
-Հետո էլ ասում ես՝ չես սիրել… Իսկ Դավի՞թը...
-Դավիթը՝ ի՞նչ...
-Ո՞վ է քեզ համար...
-Անցյալ...
***
Փոքր էր, երբ առաջին անգամ չկարողացավ պատասխանել տարեց բարեկամուհու հարցին. «Մամայի՞դ ես շատ սիրում, թե՞ պապայիդ»: Բոլոր բառերը հասկանալի էին, անգամ` «սիրել»-ը: Բայց ինչպե՞ս ասեր` ում ավելի շատ: Ինչո՞ւ շատ, թե քիչ: Ինչպե՞ս իմանար:
Չարաբաստիկ հարցի (որ, չգիտես ինչու, միշտ երեխաներին են տալիս) հարուցած անզորությունից չգիտեր՝ որտեղ թաքցնի շփոթված հայացքն ու ազատվի անփորձ մտքի տանջալից, ապարդյուն սևեռումներից:
Բոլոր երեխաների նման իր հույսերն ու երազանքները շաղկապում էր մեծանալու ամենազոր հանգամանքին. «Կմեծանամ, կհասկանամ»:
Մի երազանք էլ ուներ. «Երբ մեծանամ, անպայման տիկնիկիս համար սիրտ եմ փնտրելու»:
Մի անգամ, երբ իրենից երեք տարով մեծ եղբայրը կոտրել էր տիկնիկը` պարզելու, թե ինչպես է երգում, փշրել էր նաև փոքրիկ «երգող» սիրտը: Մայրիկից էր լսել. «Երգը սրտից է գալիս»…
***
-Եթե սիրեիր, այդպես չէիր վարվի...
-Չգիտեմ՝ ինչպես կվարվեի, եթե չսիրեի...
-Ուրեմն՝ քիչ ես սիրում...
***
Տեսե՞լ եք, թե ինչպես են աչքերն անարցունք լալիս:
Թվում է՝ հիմա արցունքը կպոկվի ու կսահի այտի վրայով: Սակայն արցունքն այդպես էլ չի հայտնվում, իսկ աչքերն ասես արտասվում են:
Շրթունքների շուրջ ու այտերի փոսիկներում գծագրվում է ժպիտը, ձայնը հանդարտ է, կոկորդն էլ չի սեղմվում, խոսում է ուրախ բաներից, իսկ աչքերը թաց են, տխուր ու արտասվում են մտքում...
***
-Ի՞նչ անեմ, որ ինձ սիրես:
-Չգիտեմ:
-Դարձյա՞լ... Աշխարհում ամենից շատ վախենում եմ քո «չգիտեմ»-ներից, որ դատավճիռ են:
-Ինձ հակացուցված է սիրել:
-Ծաղրո՞ւմ ես...
-Կատակ էր...
-Քո կատակն ու լուրջը չեմ հասկանում...
***
Սիրո շատը չի լինում, ոչ էլ՝ քիչը... Սերը հնարավոր չէ կշռել, չափել... Սերը կամ կա, կամ՝ չկա:
Եթե կա, հոգու տոն է ու ոգու փորձություն:
Եթե կա, օրհնյալ ենք:
Եթե կա, երջանկությունն ինքն է մեր դուռը բախում:
Եթե կա, ուրեմն մենք կանք:
***
- Վատ կանխազգացում ունեմ: Մեկնելուց առաջ ուզում էի «Մնաս բարով» ասել:
-Թե՞ ցտեսություն… Նորի՞ց կատակ է… Ո՞ւր էիր կորել… Ինչո՞ւ զանգերիս չես պատասխանում…
-Չեմ հասկանում՝ քեզ ի՞նչ մեղու է խայթել…
-Մահացու թունավոր մեղու… Կատակ է…
-Ո՞ւր ես մեկնում…
- Իսրայել… սրտիս հետևից…
-Դավիթի մո՞տ…
-…
-Ինչո՞ւ ես լռում…
-Չգիտեմ…
***
Երբ հանդիպեցինք, մտածում էի. «Այսքան տարի ինչպե՞ս եմ ապրել առանց քեզ...»:
Հիմա էլ զարմանում եմ, թե ինչպե՞ս եմ ապրում առանց քեզ... Իսկ ապրո՞ւմ եմ...
Առանց սրտի հնարավոր չէ ապրել… Ես լավ գիտեմ…
Քեզ մոտ եմ թողել սիրտս … Վերադարձրո՜ւ, խնդրում եմ, քեզ հարկավոր չէ, իսկ ինձ՝ շա՜տ է պետք...
***
- Վախենում եմ ծերությունից...
-Իսկ ես՝ ոչ, եթե քեզ հետ եմ ծերանալու...
***
Հիմա ես միշտ քեզ հետ եմ… Հոգիս թրթռում է շուրջդ… Դու չես էլ տեսնում… Թեև երբեմն, ինձ թվում է, որ տեսնում ես… Նման դեպքերում հանկարծ կանգ ես առնում, բարձրացնում ես հայացքդ ու նայում ուղիղ աչքերիս, հետո աչքերդ լցվում են արցունքով ու գլորվում այտերդ ի վար… Ես փորձում եմ ձեռքով սրբել արցունքդ, սակայն չի ստացվում …
Ծխախոտիդ ծխից այլևս չեմ նեղվում, ջանում եմ առատ քուլաների միջոցով մարդկային կերպարանք ստանալ օդում… Չես էլ նկատում, մտազբաղ ես… Ժամանակ շատ ունեմ, անգործությունից հաշվում եմ քունքերիդ՝ տարեցտարի ավելացող ճերմակները…
Գոնե լսեիր…
Եթե լսեիր, կասեի, որ շագանակագույնը քեզ չի սազում, որ քոնն են սպիտակը, մոխրագույնը, կապույտը…
Եթե լսեիր, կասեի, որ նոր տաբատդ հագիդ մի փոքր երկար է, որ վերնաշապիկիդ օձիքի վերջին կոճակն արձակես …
Եթե լսեիր…
