Ամբողջ աշխարհում մարդիկ «ապաստան» են գտնում իրենց երկրի պատգամավորների մոտ, իսկ մեզ մոտ, որպեսզի հանկարծ նրանց ջղայնությունը իրենց վրա չթափվի, մարդիկ ուղղակի խուսափում են որոշ պատգամավորներից: Դեռ Հին Հռոմում հայտնի էին դեպքեր, երբ խեղճ մարդիկ, հայտնվելով անելանելի վիճակում, իրենց «պրովինցիաներից» ոտքով ճանապարհ էին ընկնում դեպի Հռոմ և խնդրանքով դիմում էին որևէ սենատորին, այսինքն մեր լեզվով ասած` պատգամավորին:
Եվ գիտե՞ք, թե ինչն է հետաքրքիր, որ նրանք մեծ մասամբ ստանում էին այն օգնությունը, որի համար ճանապարհ էին ընկել: Բացի դրանից, հարկ է նշել, որ սենատում քննարկումների ժամանակ շատ և շատ սենատորներ անընդհատ բարձրացնում էին անապահովների խնդիրները: Ըստ պատմաբանների` այնպիսի տպավորություն էր ստեղծվում, որ նրանք հատուկ մասնագիտացված էին այդ ուղղությամբ: Նույնիսկ Հռոմի կեսարները շատ անգամ ընդառաջ էին գնում անապահովության հաղթահարման ուղղությամբ նրանց հետևողական առաջարկվող լուծումներին:
Իսկ հիմա Հին Հռոմից վերադառնանք մեր երկիր Հայաստան և տեսնենք, թե ինչպես է անապահովների մասին մտածում ՀՀ ԱԺ պատգամավորներից մեկը՝ հանրությանը քաջ ծանոթ Մհեր Սեդրակյանը:
«Հո չեն գնում էնդեղ նախարարներ աշխատում կամ վարչության պետեր, գնում են բանվորության, մնացեք էստեղ, արեք էդ բանվորությունը»,- այս կերպ է պատասխանել նա «Ա1+»-ի՝ արտագաղթին վերաբերող հարցին:
Հ.Գ. Ինձ թվում է՝ մեկնաբանությունները այստեղ ավելորդ են, բայց մի բան հաստատ կարող ենք եզրակացնել, որ վերոհիշյալ սենատորների և Մհեր Սեդրակյանի միջև ոչ մի զուգահեռ չկա և չի կարող լինել, քանզի դրանք տարբեր տեսակներ են, և ժամանակը այստեղ ընդհանրապես կապ չունի:
hartak.am