Mediamax.am-ը գրում է.
Փետրվարի 19-ին Հովհաննես Թումանյանի ծննդյան օրն է, իսկ մեկ տարի հետո՝ 2019 թվականին, նշելու ենք Ամենայն հայոց բանաստեղծի 150-ամյակը՝ այս անգամ ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի մակարդակով: Ուզում ենք հավատալ, որ իսկապես ըստ արժանվույն կտոնվի Թումանյանի ամյակը՝ փորձելով այդ կերպ փոխհատուցել այն մեծ սերն ու նվիրումը, որ բանաստեղծը ողջ կյանքի ընթացքում անմնացորդ տվել է հայրենիքին:
Թումանյանն այն եզակի գործիչներից է, ում գրական հարստությունը նույնքան անժխտելիորեն բացառիկ է ու մեծ, որքան նրա մարդկային կերպարը: Թումանյանի կյանքի բազմաթիվ դրվագներ կարծես մեկտեղվում, զուգահեռվում են հայ ժողովրդի ճակատագրի հետ: Բանաստեղծն ապրում էր իր ժողովրդի համար բարդ ու դաժան ժամանակներում եւ ամբողջովին կիսում էր հային բաժին հասած յուրաքանչյուր դառնություն: Կիսում էր ոչ միայն ինքը, այլեւ նրա ամբողջ ընտանիքը:
Նրա չորս որդիներն էլ զինվորներ էին, չորս դուստրերն էլ՝ գթության քույրեր:
Սրա լավագույն ապացույցը Անդրանիկին ուղղված Թումանյանի նամակն է, որտեղ նա հայտնում է, որ պատրաստ է նվիրաբերելու ամենակարեւորը, ինչ ունի կյանքում.
«Սիրելի՛ Անդրանիկ, ահավոր մոմենտի առջեւ ամեն մարդ պետք է ընդհանուրի սեղանին բերի ինչ որ ունի եւ կարող է` թե՛ վերահաս վտանգը կանխելու, թե՛ բաղձալի խաղաղության հասնելու համար: Ես չորս տղա ունեմ, չորսն էլ Երկրի կառավարության Ազգային խորհրդի եւ քո տրամադրության տակ են, իսկ չորս աղջիկներս էլ պատրաստակամ գնում են թիկունքի աշխատանքներին, ինչի որ ընդունակ կլինեն»:
Իրեն հատուկ հեռատեսությամբ եւ զգայունությամբ բանաստեղծը դեռեւս 1913 թվականին կանխատեսել էր 1915 սարսափները՝ գրելով.
«Թուրքիան կդիմի ամենահրեշավոր միջոցներին` վերջ դնելու հայ ժողովրդին իր հարցի հետ միասին»:
Հովհաննես Թումանյանի արծաթյա նոթատետրը
Լուսանկարը` Մեդիամաքս
