Ո՞վ է էսպես անիծել մեզ, որ համաշխարհային հռչակի անուններ ունենալով, աշխարհին Սարոյան, Ազնավուր, Մամուլյան, Խաչատրյան, Անրի Թրուայա, Հանրի Վերնոյ, Եժի Կավալերովիչ, Մայա Պլիսեցկայա, Վախթանգով, Վիկտոր Համբարձումյան, Էլեանորա Դուզե, Գրեգորի Պեկ և ուրիշներ տալով, ապրող դասականներ Սոս Սարգսյան, Վարդուհի Վարդերեսյան, Գրիգոր Գուրզադյան, Սերգեյ Համբարձումյան, Տիգրան Մանսուրյան, Պերճ Զեյթունցյան, Սվետլանա Նավասարդյան ունենալով` այսօր ստիպված ենք իբրև կառավարիչներ տեսնել ամեն տեսակի լիսկաների ու կովալների, դեգեներատիզմի մեջ թաթախված իբր իրավաբանների, որոնք ծաղրում են մեզ, ոչնչացնում, թքում մեր ազգային արժանապատվության ու պատվի, մեր պատմության վրա... Մի՞թե մենք մարդկության առջև այնպիսի մեղքեր ենք գործել, որ Աստված մեզ պատժում է: Մի՞թե քիչ չէր մեզ համար, որ Սուլթան Աբդուլ Համիդ Երկրորդը, Իոսիֆ Ստալինը հայկական արյուն ունեն, հիմա էլ դրանց ավելացել է լիսկայակովալային խառնակեղտը... Մեզ ինքնամաքրվել է պետք, մեզ պետք է համարձակություն և վստահություն` դուրս մղելու մեր արյան բաղադրությունը պղտորողներին, բոլոր նրանց, ովքեր այսօր նստած են մեր ճակատագրերի և մեր ինքնության ճանապարհին... Բացեք ու նայեք ադրբեջանական կայքերը, ի՜նչ հիացում, ի՜նչ ուրախություն... Գրում են, որ հայ գնդապետերն արդեն իրար են սպանում, տեղեկացնում են իրենց հանրությանը, թե հայերը ոչ թե կռվել, այլ զբաղվել են ադրբեջանական գյուղերի թալանով, մանկամարդ աղջիկների բռնաբարությամբ... Հիշատակում են լիսկայակերպին` նրա այլանդակ կերպարը փորձելով խորհրդանիշ դարձնել մեր հերոսական ազատամարտիկներին... Իսկապես սթափվել ու հավաքվել է պետք, ազգահավաք է պետք` վասն Արդարի, Ճշմարիտի, Ազգային իրական կերպարի: Ու թող մեր իշխանավորներն էլ հասկանան, որ պաշտպանելով վիժվածքներին՝ կասկածի տակ են դնում մեր ընթացքը, մեր հաղթանակը, առավել երերուն են դարձնում Արցախի անկախությունը...
