Սիրում էի երեկոները անցկացնել ընկերոջս՝ Կարենի հետ: Ամռան երեկոներն իջնում էինք գյուղի ձորակն ու փայտի պատրաստություն տեսնում կրակի համար: Տոպրակով լի միրգն առաջ էր բերում, որի պարունակությունը ուրիշի այգուց էր, հարմար տեղավորվելով քարաբեկորների վրա, թիկն տալով սկսում էր պատմել պատմություններ, որոնք մեծերի թողած ժառանգություններն էին: Պատմում էր՝ փորձելով բառերը վերադասավորել այնպես, ինչպես ընկալել էր իր երևակայական աշխարհը, իր պատկերացածին համահունչ: Պատմում էր, նրա պատմությունները այդպես էլ ավարտ չունեցան, թեև նախաբանով կարող էր ցանկացածին գրավեր, իսկ պատմության ճիշտ կեսին կլռեր, կխոժոռվեր ու դեմքիս սպասողական հայացքին ի պատասխան կասեր.
-Վերջ, էսքանը, հիմա էլ դու պատմիր:
Լա՛վ, ասելուց հետո կպատմեի Րաֆֆու, Անանյանի, Բակունցի, Համաստեղի պատմվածքները, որ կարդացել եմ երբևէ: Պատմում էի այնպես, ինչպես կարդացել էի, որովհետև երբ կարդում ես արկածային գրականություն, անհնար է կլանված չկարդալ ամեն մի էջը, ամեն մի տողը: Մի օր էլ թե.
-Լսիր, քո պատմությունները վերջ չունե՞ն:
-Կունենան, եթե այլևս չկարդամ:
-Իսկ ինչպե՞ս է, որ քո պատմությունները հետաքրքիր ավարտ են ունենում, մանավանդ «Հովազաձորի գերիները»:
Լռում եմ, վերցնելով կրակի համար նախատեսված ձողը, կրակը խառնելով փորձում եմ շեղել: Ախր նա ինձ համար եղբայր էր, ում կարելի էր լիովին վստահել, նրա ուրախությունը իմ երջանկությունն էր, տխրությունը՝ ցավը: Ցավ պատճառել չէի ցանկանում, ոչ այն պատճառով, որ անգրագետ է, անտառաճանաչ, ուղղակի սիրտս մղկտում էր, երբ պատմում էր, թե ինչպես հորը հրաժեշտ տվեց յոթ տարեկանում, թե ինչպես էր իրեն հանգստացնելու, մխիթարելու համար հորը մեծարելով հորինում պատմություններ, լեգենդներ, որոնք այդպես էլ ավարտ չունեցան, ուստի դրությունը փրկելու նպատակով պատմում էի պատմություններ: Անցել են տարիներ, բայց դեռ հիշողություններիցս չեն ջնջվել գյուղական ամառային երեկոները, բոցկլտող կրակը, պատմությունները, Կարենի անհագ հետաքրքրությամբ լի աչքերը ու իր վերջին խոսքերը.
-Գիտե՞ս՝ ինչու են պատմություններս կիսատ լինում, որովհետև իմ մանկական հեքիաթը հորս հետ մարեց, ինչպես աշնան վերջին մայրամուտ: