Էնքան հեշտ ա տանը նստած հեռուստացույցով գայլերի մասին հաղորդում դիտել ու լինել բնապահպան՝ գայլերի որսի դեմ դժգոհող, բայց ասենք, որ քո մի 20 ոչխարը գայլերը հոշատեն՝ երեխեքիդ օրվա հացից զրկելով, էդքան կրքոտ կպաշտպանե՞ս, թե՞ չէ: Էնքան հեշտ ա նույն հեռուստացույցով նայել Ստամբուլի անկարգությունները ու լինել ներողամիտ քրիստոնյա, բայց երբ գլխիդ մի երկու թուրքական ռումբ ընկնի, ներողամիտ կլինե՞ս, թե՞ չէ: ՄԻ հատ երկիր պահող զինվորին հարցրեք հա՝ ով ա թուրքը: Կամ իրենց պատմական հիշողությունը չկորցրած մի քանի արևմտահայի: Վատն էն ա, որ փողոցում ոտը պատահաբար տրորած հայրենակցի փորը դանակ կոխել են պատրաստ, բայց հեռուստացույցով թուրքի տառապանք տեսնելու դեպքում կարեկցող են, ներողամիտ, առաջադեմ: Չունեք հակառակորդի զգացողություն, չգիտեք, որ թուրքի ու հայի կռիվը գենի կռիվ ա, որ քանի դեռ մի կենդանի հայ կա, թուրքերը վտանգված են իրենց զգալու, որ տանդ հաց հազար անգամ կերած թուրքը հետո կարա բռնաբարի ու սպանի երեխայիդ, ոնց որ 1960-ական թվերին արշադ անունով մի եթիմ ա արել իր հայ ընկերոջ երեխային, չգիտեք, որ իմ փոքր ախպոր 9 տարեկան համադասարանցի Վարդուհուն 1990 թ.-ին իրենց գյուղ գնալու ժամանակ ավտոբուսից թուրքերը հանել ու ճակատին կրակելով սպանել են, էդ անմեղ ու սիրուն փոքրիկ աղջնակին, չգիտեք, որ մեր քաղաքից մի զինվոր, անունը չեմ հիշում, մարտից էկել ա ու տեսել 500 կգ-անոց ավիառումբը իրա տան վրա ընկած, կինն ու երեք երեխան չկան: Իսկ ո՞վ ասում ա՝ մենք հիշում ենք, որ մեզ կոտորել են, ու չենք ներում, բայց չնմանվենք իրանց, իմացեք, որ քանի դեռ ուղղակի հիշում ես Ցեղասպանությունը, ոչ թե գործողություններով ես հիշում, ապրիլի 24-ին ստիպված ես լինելու միայն սգալ ու լացել:
