Պատմություն, որ երբևէ որևէ մեկի չեմ պատմել

90 ականների վերջերին, երբ «բաբամներն» ու պարսիկները գրավեցին Երևանը, մեզ նույնպես բախտ վիճակվեց շփում ունենալ նրանց հետ, և բարեբախտաբար այն ջիգիթը, որը «պատահեց» մեզ, ազգությամբ հայ էր:

Հեռախոսը վերցրեց մի այլ Բ ջիգիթ, և երբ խնդրեցինք Ա ջիգիթին, վերջինս ասաց, որ նրա հետ գործ չունենք, որովհետև նա ամուսնացած է: Ավելի ցնցող լուր չէր էլ կարելի սպասել:
Սակայն մենք հանդգնեցինք պնդել, որ մեզ նրանից ոչինչ հարկավոր չէ, այլ պարզապես վերցնել մի քանի նկար: Բ ջիգիթը բարեհամբույր գտնվեց և ասաց, որ անպայման կտեղեկացնի նրան:
Մի քանի օր անց զանգահարեցինք նորից, և վերը նշված անձնավորությունը օր և ժամ ասաց, ըստ որի Երիտասարդական մետրոյի մոտ վերջապես մենք կտեսնեինք ամուսնացած սփյուռքահային:
Երեք ընկերուհիներով լուրջ դեմքի արտահայտությամբ հանդիպեցինք նշանակված վայրում, Ա ջիգիթը առավել սիրալիր մեզ խնդրեց նստել մոտակա սրճարանում, որպեսզի վերջապես տա մեր այդքան սպասված նկարները:
Մենք էլ խելոք-խելոք ենթարկվեցինք նրան, որովհետև փաստի լրջության մեջ նախապես լավ խորացել էինք, քննարկել և ոչ մի կերպ չէինք ուզում նրա մոտ թողնել մեր նկարները:
«Բաբամը» 4 բաժակ սուրճ խնդրեց, և մինչ սուրճը կբերեին, պայուսակից հանեց մոտ 3-4 կգ պիստակով լի մի տոպրակ, դրեց սեղանին և առաջարկեց փորձել:
Մենք ամաչելով մի 2 հատիկ վերցրեցինք, սակայն ինչպես գիտենք պիստակի աղի լինելը ավելի է գրգռում ախորժակը, և մինչ սուրճը կբերեին, կցկտուր զրույցի շուրջ կիսեցինք տոպրակը: Ընթացքում նա տվեց մեր նկարները, մենք էլ քաղաքավարության զոհ գնալով մի քանի րոպե ևս երկարացրեցինք հանդիպումը` վերջացնելով սուրճը: Անտարբեր ու թմրած դեմքով հրաժեշտ տվեցինք մեր ազգակցին, որովհետև դառը սուրճի և աղի պիստակի տհաճ համադրությունը պահանջում էր մի քանի լիտր ջուր, որը տվյալ պահին այդ տարածքում սուր պակասուրդ ուներ...