
Բարի լույս.
Երբ Արցախում դեռ նոր էին սկսվում կռիվները, Հյուսիսային Արցախում սկսված «Կալցո» գործողության ընթացքում (երբ ազյեռների կողմից կռվում էր սովետական բանակը) շրջափակման մեջ վերցրեցին Շահումյան-Գետաշենը, ու նրանց սպաները, կապնվելով Թաթուլ Կրպեյանի ու նրա ֆիդայիների հետ (որոնք մեզ համար ազատության մահապարտներ էին, իսկ Սովետի համար՝ սեպառատիստ-տեռորիստներ), առաջարկեցին նրանց հրաժարվել Գետաշենից ու հեռանալ, որովհետև շրջապատված էին: Թաթուլի պատասխանը սա էր. «Միայն իմ մեռնելուց հետո»:
Գետաշենն ու Շահումյանը մենք կորցրինք, Թաթուլն էլ զոհվեց՝ կռվելով իրոք Առյուծի նման: Բայց նրանից հետո էլի տասնյակ հազարավոր թաթուլկրպեյաններ ասացին «միայն մեր մեռնելուց հետո», ու էլ ոչինչ չկորցրինք: Նրանցից 6500 Տղերք իրենց արյունով երկիր մոլորակի վրա նկարեցին Նոր Հայաստանի քարտեզը: Շատ ավելի մեծ, քան մինչ այդ էր:
Տարիները սկսեցին անցնել, ու մենք սկսեցինք հաճախ ուրիշ տարբեր տղամարդկանցից, տարբեր բեմահարթակներում ու շոուներում լսել այդ արտահայտությունը՝ «Միայն իմ դիակի վրայով»: Բայց այլևս այն ուժը չուներ: Կլոունադայի վերածվեց աշխարհը: Ամեն տեսակի լպրծուններն ասում են այն վեհիմաստ խոսքերը, որոնք միայն Հերոս Տղերքին էին վայել:
ԽՈՍՔԸ ԿՈՐՑՐԵՑ ԻՐ ԱՐԺԵՔԸ:
Իսկ աշխարհը սկսել է գրողի ծոցը գնալ հենց այն պահից, երբ մարդիկ կորցրին իրենց Խոսքի արժեքը: Երբ պատվի համար մեռնող Արքաները փոխարինվեցին խեղկատակներով ու ինչ-որ «գործիչներով»....զորավարներն ու իսկական իշխանները՝ բախտախնդիր ծաղրածուներով:
Իսկ Խոսքը նաև Աստծո հետ ուխտն էր: Օրենքն էր: Հենց Աստվածաշունչն էլ սկսվում է մոտավորապես այս տողերով.
- Սկզբում Խոսքն էր, ԱՍԱՑ Աստված ու կատարվեց:
Իսկ Աստծո կերպարով ստեղծված տղամարդու Խոսքը պետք է Աստծո Խոսքի պես հզոր լիներ: Չեղավ: Ազգերը սկսեցին կործանվել, որովհետև չպահեցին Աստվածային Խոսքը:
Ի՞նչ եմ ուզում ասել. այսօր աշխարհում երեխաների օրն է: Արթնանալով՝ մի պահ մտածեցի, թե ինչպիսին պետք է լինեն մեր երեխաները, որ մեր Ազգի համար ամեն ինչ դեպի լավը գնա...ու հիշեցի մեր Ազգի տղամարդկանց այս երկու տեսակին՝ թաթուլկրպեյաններ ու եսիմովքեր: Ինձ անկեղծ թվում է, որ եթե մայրերն ամեն մեկը դաստիարակեն 3-4 տղերքի այնպես, որ հարգեն իրենց Խոսքը, նենց ոնց հարգեց Թաթուլը, նենց ոնց հարգել էր Վարդան Մամիկոնյանը, մեր ազգի հաջորդ սերնդում էլ չեն լինի սողուններ, խաբեբաներ, գրոշների համար մարդկանց խաբողներ: Իսկ «եսիմովքերին» թող օգտագործեն միայն նրա համար, որ ցույց տան իրենց որդիներին, թե ինչպիսին ՉՊԵՏՔ Է լինի Հայ տղամարդը: Ուղղակի միացնեն հեռաստացույցն ու ասեն. «Տես, դու սրանց պես չպետք ա լինես!»: Պարտադիր չի՝ բոլորը գնան, Նրանց պես կռվեն, բայց եթե բոլորը ունենան նրանց վեհությունն ու ինքնասիրության զգացումը, մենք ոչ միայն կունենանք մեր երազած Հայաստանը, այլև կունենանք այն՝ իր իսկական տարածքներում...