Զատիկներից մեկի թևիկներին սև պուտիկներ չկային, և գույնը կարմիր չէր:
-Դու զատիկ չես,-ասում էին տեսնողները: -Ի՞նչ զատիկ՝ առանց պուտերի:
Ու քույր-եղբայրներն էին իրենց հեռու պահում, ասես արյունակից, հարազատ չլինեին:
Տխուր էր անցնում օրը զատիկի: Դարձյալ թևին էր տալիս, ծաղկից ծաղիկ թռչում, սակայն, ի տարբերություն մյուսների, ավելի հաճախ կուչ էր գալիս ծաղկաբաժակում: Աշխարհում Տաթև անվամբ մի աղջնակ կար, իսկը՝ զատիկ: Փամփլիկ թշիկներ ուներ՝ կարմրին տվող, որ ճերմակ մաշկի ու շեկլիկ ծամերի կողքին ավելի էին աչքի զարնում, նույնպիսի շրթունքներ, որ բացելիս կաթնագույն գառնատամներն էին ցուցանում: Հապա ժապավե՜նը, որ կապում էին քույրերը: Եվ շրջազգե՜ստը…
Հունիսյան մի արևոտ օր հայրը Տաթևին դաշտ տարավ: Բզզյուն կար և բուրմունք: Գարուն ու ամառ գիրկընդխառն զուգել էին շրջակայքը: Հայրը, երկարելով ձեռքը, զգուշորեն, որպեսզի մասրենին չծակի, մի ճերմակաթերթ ծաղիկ պոկեց:
-Տաթ, վերցրու,-ու բարալիկ կոթունի կողմից մեկնեց աղջկան:
Փոքրիկը հոտ քաշեց: Շարժումից կենդանին արթնացավ:
-Հայրիկ…
-Զատիկ է, աղջիկս, չգիտե՞ս:
-Չէ:
-Ինչպե՞ս թե… Քո գրքերում նկարը կա, ցույց եմ տվել, չե՞ս հիշում: Չալպղոճ են ասում, նաև՝ Աստծո եզնակ, Աստծո կով…
-Հիշում եմ, բայց ու՞ր են պուտիկները: Բա զատիկը կարմիր չի՞ լինում:
Կենդանին լսում էր հոր ու դստեր զրույցն ու վայրկյան վայրկյանի վրա առավել տխրում, ուզում էր թռչել վտանգից հեռու, սակայն թևիկները փայտացել, չէին բացվում:
-Ախ, հա՜,-հայրը տարուբերեց գլուխը,-Տաթ, զատիկ է, սակայն մոռացել են ներկել, երևի կարմիր գույն չեն ունեցել: Դե, որ կարմիր չի գտնվել, պուտիկները թողել են, որպեսզի հետո ներկեն:
-Վախ, զատիկս, ինչ մե՜ղք է,-երեխան հավատաց հոր խոսքին: -Արի, արի…
-Իսկ եթե մենք ներկե՞նք,-հայրը կոպերի տակից ժպտուն նայեց մանկանը: -Տուր կարմիրը:
-Վերցրու,-անմիջապես տրվելով երևակայական խաղին՝ երեխան մեկնեց մատիտը:
-Տես ինչ հոյակապ եմ գունազարդելու,-հայրը ձեռքը երկարեց:
Աղջիկը համակ ուշադրություն էր:
-Հը, ստացվու՞մ է: Մնացին պուտիկները: Սա վերցրու, հիմա սևը տուր: Պուտերն ուզո՞ւմ ես՝ քեզ թողնեմ:
-Դու արա,-հրաժարվեց դուստրը:
-Լավ,-հայրը ջանում էր ամեն բան բնականին մոտ լինի՝ թե պուտիկների քանակը, թե ներկելու տևողությունը:
-Զգույշ,-աղջկա բիբերը լարումից լայնացել էին:
-Վերջ,-հայրն ուղղվեց,-ասում էի՝ չէ՞… Խոսիր հետը:
Աղջիկը հմայված, մոռանալով անգամ հոր գոյությունը, դեմքը մոտեցրեց ծաղկին.
-Բարև:
Զատիկը կենդանության նշաններ ցույց չէր տալիս:
-Բարև, զատիկ, նեղացա՞ծ ես:
Զատիկը հանկարծակիի եկավ.
-Ինձ որտեղի՞ց գիտես:
-Ես «Աբենին» ունեմ (երեխան չէր կարողանում արտաբերել այբբենարան բառը): Այնտեղ քո նկարը կա:
-Հա՞,-տարակուսեց զատիկը:
Փոքրիկի տաք շունչը նրան էր առնում:
-Ըհը: Պուտիկներով՝ կարմիր-կարմիր…
Կենդանին, թե հնար լիներ, կշրջեր չեղած պարանոցը՝ տեսնելու. ճի՞շտ է լսածը, խաբկանք չէ՞:
-Բա ինչու՞ են ուրիշներն ասում, թե զատիկ չեմ:
-Չէ՜,-աղջիկը սովորություն ուներ առանձին բառեր երկարացնել,-դու սիրուն, պուպուշ զատիկ ես:
Կենդանին բացուխուփ արեց թևիկները, փորձեց ելնել ծաղկաթերթին:
-Ուզում ես թռչե՞լ: Ո՞ր կողմ:
Զատիկը ելավ թերթիկին, ուղղվեց:
-Արևի մո՞տ ես ուզում, հա՞: Դե, բաց թևիկներդ…
Զատիկը թափահարեց թևքերն ու մեկից թռավ:
-Բարև տար արևին, կարմիր զատիկ,-ետքից կանչեց աղջնակը:
-Եվ բարև բեր արևից, եզնակ Աստծո,-հաջորդեց հոր ձայնը:
Հունիսյան տաք, արևոտ օր էր: Բզզյուն կար ու բուրմունք:
Արամ Հովհաննիսյան, «Խարիսխ» ժողովածուի «Դալուկ արև» շարքից, 2003:
