Միլիոնավոր հնդիկ կանայք երբևէ բարձրաձայն չեն ասել իրենց ամուսնու անունը․ դա հարգանքի յուրահատուկ ձև է։ Այս ավանդույթը խիստ պահպանվում է հիմնականում գյուղական շրջաններում։
Իսկ ինչո՞ւ է ամուսնու անունը արտաբերելն այդքան անընդունելի։ Մի հնդիկ կին պատմում է․ «Ծնողներս արդեն 73 տարի է, ինչ ամուսնացած են։ Ամուսնանալիս մայրս ընդամենը 11 տարեկան է եղել, իսկ հայրս՝ 15։ Տասնյակ տարիներ նրանք միասին են ապրել, բայց մայրս երբեք անունով չի դիմել հորս։ Հայրիկիս մասին մեզ հետ խոսելիս նա նրան կոչում էր «բաբուջի», ինչը հնդկերեն նշանակում է հայրիկ։ Իսկ անձամբ նրա հետ խոսելիս մայրս ասում էր «Հե՜յ, հո», ինչն էլ բառացիորեն նշանակում է՝ «Հե՜յ, դու»»։
Այս տարօրինակ ավանդույթի պատճառն այն է, որ հնդիկ հասարակությունում ընդունված է համարել, որ ամուսինը հավասար է աստծուն։ Դեռ փոքր ժամանակվանից աղջիկներին սովորեցնում են, որ պետք է հարգել իրենց ամուսիններին։
«Ինձ միշտ ասել են, որ եթե ամուսնուս նրա անունով դիմեմ, ապա անհաջողակ կլինեմ և կյանքս էլ կարճ կլինի»,-նշում է մի հնդիկ կին։
Վերջերս մի հնդկուհի էլ անգամ խիստ պատժվել էր իր ամուսնու կողմից՝ վերջինիս անունով դիմելու համար։ «Մի օր տալս հարցրեց, թե ով է դրսում նստած։ Բարձրաձայն ասացի դրսում նստած բոլոր տղամարդկանց անունները, այդ թվում՝ ամուսնուս մորեղբոր»,-պատմում է Մալատի Մահատոն։ Նրա տալն այնուհետև բողոք էր ներկայացրել գյուղապետարան, որտեղի խորհուրդն այդ խոսքերը համարել էր «դատապարտելի», ապա նրան աքսորել գյուղից։ Արդեն 18 ամիս է, ինչ նա մեկուսացած է գյուղացիներից, սակայն ամեն դեպքում հաճախ է հալածանքների ենթարկվում։
Կամավորների մի խումբ արշավ է սկսել՝ Հնդկաստանի գյուղական համայքներում ընդունված այս ավանդույթին վերջ դնելու համար։
)
Ռոհինի Պավարը պատմում է, որ ամուսնացել է 15 տարեկան հասակում, և իր ամուսնության արդեն 16 տարիների ընթացքում իր ամուսնուն՝ Պրակաշին երբևէ անունով չի դիմել։ «Այն ժամանակ նրան դիմում էի «բաբա»-ով, քանի որ նրա եղբորորդիներն էլ էին այդպես դիմում։ Երբեմն էլ նրան կանչելու համար ասում եմ «աահո», ինչը թարգմանաբար նշանակում է դու»։
Ռոհինի Պալվարը ևս այդ կամավորներից է։ Նրանք կանանց սովորեցնում են, թե ինչպես արտաբերել իրենց ամուսինների անունները։ Դասընթացներից հետո կանայք գնացին տուն և սկսեցին իրենց ամուսիններին անունով դիմել։ Որոշ ամուսիններ այդ ամենը նորմալ տարան, սակայն մի կին հաջորդ օրը եկավ ու պատմեց, որ ամուսինը ծեծել է իրեն և զգուշացրել, որ էլ երբեք չհամարձակվի արտաբերել իր անունը։
Հնդկաստանում միայն կրթված ընտանիքներում են կանայք իրենց ամուսիններին անունով դիմում։ Աղքատ գյուղական շրջաններում համարվում է, որ տղամարդը ավելի բարձր կաստրայից է, քան կինը, և դրա համար էլ նրան պետք է հարգել՝ դիմել ավելի հարգալից ձևով, քան անունով, քանի որ դա շատ անմիջական դիմելաձև է։
Տարբեր կամավորական խմբերի կողմից քայլեր են ձեռնարկվում՝ վերջ դնելու կանանց և տղամարդկանց միջև գոյություն ունեցող այդ անտանելի անհավասարությանը։
