Newmag-ը գրում է.
 Միշտ չեմ այդպիսին եղել: Երբ 23 տարեկան էի, լքեցի Նյու Յորքի իմ բնակարանը ամենօրյա միջադիրը մեջքիցս կպած: Այո, այն օգտագործված էր, այո ավելի վաղ ես այն հանել ու  շպրտել էի  մահճակալիս այնպես, ինչպես արջն է նետում սաղմոնի փշերը ժայռի լանջին: Երևի մոռացել էի դրա մասին, այն քողարկվել էր: Հավատացնում եմ դա հնարավոր է, քանի որ մահճակալիս վրա այնքան  բան կար, որ աղբավայր էր հիշեցնում: Երևի վերարկուս նույնպես շպրտել էի մահճակալին, միջադիրն էլ կպել էր վրան: Հետո էլ հագել ու դուրս եմ եկել տանից: Որևէ մեկը ոչինչ չասաց:  Ես չգիտեի, որ մեջքիս միջադիր է մինչև այն պահը, երբ ընկերս եկավ հանդիպման ու գրկեց ինձ: Նա այնպես պոկեց դա ձեռքից, ասես էժանագին հումորային շոուից լիներ:

Նա այն տղամարդը չէր ում հետ ամուսնացա:

Այն մարդն ում հետ ամուսնացա, մտավ իմ տուն ու բազմոցիս վրա Pop-Tart թխվածքաբլիթների մնացորդներ տեսավ ու այնպես նայեց ինձ, ասես հարցնում էր «Դու էլ ես տեսնում այն, ինչ ես եմ տեսնում»:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ:

Կայքում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել BlogNews.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
print Տպել