Newmag.am-ը գրում է.
Ո՛չ Կոկո Շանելը, ո՛չ էլ Իգոր Ստրավինսկին ոչ ոքի չէին պատմում իրենց սիրավեպի մասին: Բայց երբեք էլ չէին ժխտում իրենց ամուր կապը և ծանոթությունը միմյանց հետ: Այդ իսկ պատճառով էլ այս զույգի հարաբերությունները մինչ այսօր էլ մնում են ծածկված չբացահայտված գաղտնիքի շղարշով:
Չկայացած ծանոթություն
Փարիզ, 1913 թվական…Այդ ժամանակ տեղի էր ունենում Ֆրանսիայի ծանոթությունը Ստրավինսկու հեղափոխական, սկանդալային, նորարար երաժշտության հետ: Եվրոպական մշակույթի կենտրոնը ընդունեց նրա կոնցեպտուալ բալետը՝ «Սուրբ գարունը»: Բայց ֆրանսիական հանրությունը պատրաստ չէր ընդունել տեսածն ու լսածը: Արտահայտիչ պատմությունը, բարդ ռիթմերը լեցուն դիսոնանսային հնչյուններով միայն աղմուկ ու սուլոցներ առաջացրին: Այս խառնաշփոթը հասկացող մարդիկ դահլիճում քիչ չէին: Դասական երաժշտության երկրպագուների կատաղած ամբոխի մեջ նստած էր Գաբրիել Շանելը:
Ճանաչված նորաձև օրիորդը, հայտնի էսթետն ու հաջողակ մոդելյերը կրում էր Կոկո մականունը: Այն նա ստացել է, երբ կաբարեում երգչուհի էր աշխատում: Շանելը անհանգիստ հետևում էր այդ ամենին և զգում երաժշտության գրավչությունը, որը ուրիշներն ընդունում էին որպես բաղաձայնություն: Նա հասկանում էր, որ նման ուժ թաքնված է նաև իր մեջ: Բայց ամենից շատ Կոկոյին հետաքրքրում էր մարդը, որը զգացմունքային խառնաշփոթ էր ստեղծել ֆրանսիացիների շրջանում: Նա ուներ արդի նորությունը զգալու ունիկալ հոտառություն, քանի որ ինքն էլ էր արդիական, բայց այլ բնագավառում:
Եվ ոչ մի դժգոհություն չէր կարող նրանից թաքցնել երգահանի տաղանդը, ում ապագայում սպասվում էր հաղթանակ: Ոչ հիմա, այլ այն ժամանակ, երբ ունկնդիրը կհասնի այն մակարդակին, որ կկարողանա ընդունել նրա ստեղծագործությունները: Շանելը փորձեց հանդիպել հեղինակի հետ, բայց չհաջողվեց: Երգահանն այնքան հուզված էր, որ ո՛չ ուժ ուներ, ո՛չ էլ որևէ մեկի հետ խոսելու ցանկություն: Նա տեղի ունեցածը համարում էր լիովին ձախողում և իրեն զգում էր կործանված: Երկու խարիզմատիկ անհատները բախտի բերմամբ չհանդիպեցին, և նրանց ճանապարհները ժամանակավոր բաժանվեցին: Իրական ծանոթությունը տեղի է ունեցել ավելի ուշ՝ 7 տարի անց:
«Աշխատելու ժամանակ և սիրելու ժամանակ»
Կոկոյին են վերագրում այն արտահայտությունը, թե գոյություն ունի միայն 2 ժամանակ՝ աշխատելու ժամանակ և սիրելու ժամանակ, մնացած այլ բաներին ժամանակ չի մնում: Այդպես կարելի է բնութագրել նրա մոտ ծանոթությունը Իգոր Ստրավինսկու հետ: Անցյալ դարի 20-ական թթ. Փարիզի մթնոլորտը լի էր ռուսական ոճով: Դրան նպաստում էին ռուսական արտագաղթի հետ փոխհարաբերությունները, Դյագիլևի բալետային շրջանը, Ստրավինսկու երաժշտության աճող հանրաճանաչությունը:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
