Nеwmag-ը գրում է.Սկզբում քեզ կարեկցում են, հետո՝ քննադատում, հետո՝ պայքարում քո դեմ, հետո դու հաղթում ես
Եթե Մահաթմա Գանդին ապրեր այսօրվա Վրաստանում և տեսներ, թե ինչպես են սահմանափակ հնարավորություններով մարդկանց հետ վարվում, ապա իր հայտնի «Սկզբում քեզ արհամարհում են, հետո՝ ծիծաղում են վրադ, հետո՝ քո դեմ պայքարում են, հետո դու հաղթում ես» արտահայտությանը մի քանի բառ էլ կավելացներ:
Գանդին կտեսներ, որ հալածողները վաղուց փոխել են իրենց ռազմավարությունը, և այսօր ավելի նուրբ են գործում և սատանայի պես հնարամիտ են: Նրանք «քաղաքականապես կոռեկտ» են դարձել և հրաժարվել ծաղրելու և արհամարհելու ռազմավարությունից: Այժմ նրանք կարեկցանք են ձևացնում և քննադատում: Ընդ որում այնպես, կարծես քեզնից ավելի շատ են մտահոգվում:
Օրինակ, կա տղամարդ, որը կնոջն իշխելը ներկայացնում է որպես հենց նրա համար օգտակար մի բան:
Նույն սցենարով է զարգանում մոր ու աուտիզմով տառապող երեխայի պատմությունը, ովքեր որոշել են հասարակական տրանսպորտից օգտվել: Սկզբում շշուկներ են լսվում. «Օհ, խեղճ աղջիկ»: Հետո երբ երեխան սկսում է չարաճճիություն կամ որևէ ոչ ստանդարտ բան անել, անպայման մեկ-երկու «գիտակ» է հայտնվում, ովքեր նկատում են, որ հասարակական տրանսպորտն այսպիսի երեխայի տեղ չէ, քանի որ նա տանջվում է և անհանգստություն ապրում (կարեկցանք): Անմիջապես հետո մեկը նետում է, թե վատ ծնող ես, քանի որ նման երեխային հասարակական տրանպորտով «քարշ ես տալիս» (քննադատություն): Այնուհետև պահանջում են, որ տրանսպորտը լքես՝ սեփական շահերից ելնելով:
Սա մտացածին կամ ինչ-որ տեղ կարդացած պատմություն չէ: Թբիլիսյան հասրակական տրանսպորտում նման պատմության մեջ է ընկել աուտիզմով հիվանդ երեխայի մայր Էկա Մաիսուրաձեն 2014թ-ին: Երբ փոքրիկ Սալոմեն ոտքով սկսել է խփել առաջին նստարանի դիմացն ամրացրած տախտակին, վարորդը պահանջել է մորից դադարեցնել դա: Նա չի հասկացել Էկայի բացատրություններն այն մասին, որ աուտիզմ ունեցող երեխաների գործողությունները չես կարող հրամաններով դադարեցնել, իսկ ֆիզիկապես նրանց ստիպել դա անելն անընդունելի բռնություն է:
Նմանատիպ իրավիճակում է հայտնվել նաև Մարի Կորկոտաձն 2013թ-ին:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ։
