Չինովնիկների զավակների բեսպրեդելի դեմն առնելու լավագույն սկիզբը Վարդանիկի որդուն բանտ նետելը կլինի

Դեռ ոչ վաղ անցյալում Սպարտակ Ղուկասյանը «նախանձելի» հաճախակիությամբ հայտնվում էր քրեական լրահոսի կիզակետում, որովհետև այս կաթնակեր ու խելոք տղայի վրա էլ աչքեր կան երևի, իսկ, ինչպես ասում էր դասականը՝ Լիսկայի որդյակ Տիգրան Խաչատրյանը, որ մարդու վրա շատ աչք է լինում, փորձանքի մեջ է ընկնում։ Թերևս սա է միակ ողջամիտ բացատրությունը նրա, թե ինչու է Սպարտակ Ղուկասյանը այդքան անգամ ձերբակալվելուց, բերման ենթարկվելուց, տարբեր ծեծուջարդերի ու փոխհրաձգությունների մեջ հայտնվելուց հետո մայիսի 10-ին հերթական ծեծկռտուքը կազմակերպում, որի արդյունքում ծեծվածներից մեկը կանգնած է տեսողությունը կորցնելու վտանգի առաջ։ Որովհետև, եթե աչքի գործոնը չէ, ապա մնում է միայն բութ, բռի ու լկտի մարդ լինելու տարբերակը։ Իսկ ինչպե՞ս կարող է Վարդանիկի պես ազնիվ ու աստվածավախ մարդը նման հրեշի դաստիարակել։ Չէ, բացառվում է։ 

Իսկ եթե լուրջ խոսենք, ապա սա շատ անհանգստացնող երևույթ է։ Հայաստանում կան մարդիկ, ովքեր այդպես էլ մնացել են 90-ականներում ու 2000-ականներում, երբ պաշտոնյա բարեկամ ունենալը ավտոմատ կերպով իմունիտետ էր ընձեռում ՀՀ քրեական և բոլոր մյուս օրենսգրքերի դրույթների նկատմամբ։ Մա՞րդ ես ծեծում, հոգ չէ, պապան մի բան կանի։ Մա՞րդ ես սպանում, էլի խնդիր չէ, փողին մուննաթ։ Խափանման միջոցի պայմաննե՞րն ես խախտում, ի՞նչ խնդիր է որ, բա պապան ինչի՞ համար է․․․ Սրա դեմը պետք է առնել, ու Վարդանիկի պուճուր վամպիրին վերջապես ճաղերի հետև շպրտելը կլինի շատ լավ սկիզբ։