Այնպես է ստացվել, որ Ֆրանսիայի, նրա պատմության ու մշակույթի հանդեպ դեռ մանկությունից ունեցել եմ առանձնահատուկ վերաբերմունք, իսկ ներկայում էլ մեծ հետաքրքրությամբ, անհանգստությամբ հետևում եմ այդ երկրում ծավալվող կամ նրա հետ կապված քաղաքական գործընթացներին:
Նախագահական ընտրություններին նախորդած ներքաղաքական, ներկուսակցական զարգացումների արդյունքում արդեն ընտրությունների առաջին փուլից հետո Ֆրանսիայում ստեղծվել էր մի իրավիճակ, երբ երկիրը կանգնել էր թեկնածուներից հնարավոր «վատի» և «վատագույնի» միջև ընտրության առջև. արդյունքում գոնե ֆրանսիացիների մեծամասնության ընտրությունը կանգնեց «վատի» օգտին («վատագույնի» հետ կապված հոգեբանական-քարոզչական միֆերն այլ վերլուծության թեմա են):
39-ամյա Էմանուել Մակրոնի՝ որպես Ֆրանսիայի նորագույն պատմության ամենաերիտասարդ առաջնորդի հասցեին ուղղված ամենահիմնարար քննադատություններից մեկը նրա՝ գերտերություն ղեկավարելու համար չափազանց երիտասարդ տարիքն ու քաղաքական փորձի պակասն են, ինչի հետ դժվար է չհամաձայնել:
Բայց քանի որ վերլուծության հիմքում ի սկզբանե դրվել է լիրիկական բաղադրիչը և լավատեսական ուղղվածությունը, ապա նշեմ մի քանի կարևոր առանձնահատկություն, որոնք կարող են դրական ակնկալիքներ ապահովել Ֆրանսիայի կանխատեսելի ապագայի հետ կապված.
1. Ֆրանսիայի նորընտիր նախագահի հետ կապված ուշագրավ իրողություններից մեկն էլ կապված է նրա անձնական կյանքի հետ. Մակրոնն ամուսնացել է իր ֆրանսերենի ուսուցչուհու հետ, ով նաև մեծ ավանդ է ունեցել ամուսնու անձնական ձեռքբերումներում և մեծ է նրանից 24 տարով: Այս փաստի հոգեբանական վերլուծությունը թույլ է տալիս եզրակացնել, որ Մակրոնը գիտի սիրել, նպատակասլաց է և ամուր արժեքների տեր:
2. Վերոնշյալի համատեքստում, ունենալով խելացի, նվիրված կողակից, սիրառատ և կայացած ընտանիք, ասել է թե՝ հաջող անձնական կյանք, նաև մեծապես դրա և որակյալ կրթության շնորհիվ բավական երիտասարդ տարիքի համար Մակրոնը հասել է շատ լուրջ ձեռքբերումների բիզնես գործունեության, պետական ծառայության, փաստորեն՝ նաև քաղաքական բնագավառներում:
3. Սիրելու(նաև հայրենիքը), ձգտելու և հասնելու անձնական հատկանիշները, դրան գումարած նաև հաջողակ լինելու, օրինակելի ընտանիք ունենալու գործոնները կարող են մեծապես նպաստել Ֆրանսիայի երիտասարդ նախագահի բավական արդյունավետ գործունեությանը նաև երկրի ամենաբարձր քաղաքական պաշտոնում:
Այսպիսով՝ հերթական անգամ ամրապնդվում է այն համոզմունքս, որ բավական հետաքրքիր ժամանակներ ենք ապրում: Հատկապես գլոբալիզացիայի ազդեցության գագաթնակետին գտնվող մերօրյա աշխարհի առաջնորդների բավական ուշագրավ ներկապնակը համալրվեց ևս մեկ ոչ պակաս յուրահատուկ օրինակով, ինչն, անշուշտ, ավելի հետաքրքիր կդարձնի արդի համաշխարհային քաղաքականությունը:
Հ.Գ.1. Ի համեմատություն առնվազն վերջին 2 իրավանախորդների՝ Ն.Սարկոզիի և Ֆ.Օլանդի հետ, ում անձնական կյանքը և քաղաքական կարիերան այնքան էլ հաջող ընթացք չեն ունեցել, առնվազն առաջին ուղղությամբ Մակրոնն արդեն լուրջ առավելություն ունի:
Հ.Գ.2. Թերևս ճիշտ էր Մակրոնի մրցակից ազգայնական Մարին Լը Պենը՝ նախընտրական ելույթներից մեկում հնչեցնելով հետևյալ միտքը՝ անկախ ընտրությունների արդյունքներից, Ֆրանսիայում իշխողը կին է լինելու։ Լը Պենն ի նկատի ուներ իրեն կամ Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելին: Փոքր-ինչ շտկելով Լը Պենին՝ Ֆրանսիայում իշխողը, այո, կին է լինելու, բայց ոչ նրա նշածները, այլ Բրիջիտ Տրոնյեն կամ, որ նույնն է, տիկին Մակրոնը:
