Mediamax.am-ը գրում է.
Անցած տարի սեպտեմբերին Էդմոնին ու Նիկոլին հրավիրեցի մեր տուն՝ ընտանիքներով երեկո անցկացնելու։
Նախապատմությունն այսպիսին էր. սեպտեմբերի 23-ին բաց նամակ էի գրել Նիկոլ Փաշինյանին եւ Էդմոն Մարուքյանին.
Հարգելի պարոնայք, Նիկոլ ջան, Էդմոն ջան,
սրտի ցավով եմ հետեւում այս օրերին իրար հանդեպ կատարվող ձեր քայլերին: Եթե շատ լավ չճանաչեի երկուսդ էլ, միգուցե ձայն չհանեի, կասեի քաղաքականություն է, ամեն ինչ քաղաքականության կանոնների մեջ է: Բայց լավ իմանալով ձեզ, շատ լավ հասկանալով, թե ինչ կարեւորություն ունեք երկուսդ էլ վաղվա Հայաստանի համար, չեմ կարող մտածածս չբարձրաձայնել: Նիկոլ ջան, Էդմոն ջան, ֆիկցիա է գաղափարը, թե «իշխանության ձայները, միեւնույնն է, ֆիքսված սեգմենտ են» եւ պետք է պայքարել ընդդիմության ձայներին տիրանալու համար: Սա իշխանության խայծն է, որ ընդունել եք: Այսօր ձեր հրապարակային փոխադարձ «հարձակումները» մեծ հաճույքով տարածվում են, իսկ արդյունքում շարքային մարդը սկսում է մտածել «դե լավ, սրանք դեռ բան չունեն կիսելու, որ սենց են անում, բա որ իշխանություն ունեցան, ինչ կանե՞ն: Չարիքի փոքրագույնը երեւի էս եղածներն են, գոնե պարզ է, ինչ են անելու»: Արդյունքում դուք պայքարում եք ոչ թե ընդդիմադիր ձայների համար, այլ ձայներ եք ուղարկում իշխանությանը: Մի՛ արեք դա, խնդրում եմ ձեզ, մարդիկ ձեզ այնքան մոտիկից չգիտեն, որքան ես գիտեմ, մի՛ փչացրեք հույսը, ուրիշ հույսի տեղ գրեթե չկա:
Հրավիրում եմ երկուսիդ էլ մեր տուն իմ քաշած գինին խմելու եւ մի քիչ մտորելու մեր երկրի ապագայի մասին:
Հանդիպումը տեղի ունեցավ սեպտեմբերի 25-ին։ Իհարկե, մեր ֆեյսբուքյան գրառումների շնորհիվ լայն լուսաբանվեց հանդիպման քաղաքական կողմը, բայց թերեւս շատ ավելի կարեւոր, մարդկային ասպեկտը մնաց անտեսանելի։
Իհարկե, ուրախ եմ որ եւ՛ Նիկոլը, եւ՛ Էդմոնը իրենց քաղաքական համատեղ ճանապարհի առաջին այդ մարտահրավերը պատվով հաղթահարեցին: Դա իրենց արժանիքն է՝ ոչ միայն քաղաքական գործչի, այլ ամենակարեւորը՝ ՄԱՐԴ տեսակի: Իսկ սեպտեմբերի 25-ը իմ համար լավ գործընկերների մարդկային կողմի բացահայտումն էր:
Պայմանավորվել էինք, որ չենք խոսելու քաղաքականությունից, այդպես էլ արեցինք:
Այն քիչ միջոցառումներից էր, երբ կանայք իրենց հանգիստ էին զգում սեղանի շուրջ եւ չկար այնպիսի իրավիճակ, որ հեռանան սեղանից։ Սեղանի շուրջ մանկության տարիների պատմություններ էին, ընտանեկան, բարեկամական պատմություններ, հումոր, երեխաների հետ շփում: Նիկոլն ու Աննան ասում էին, որ իրենց փոքրիկ աղջիկը չի մնա ուրիշի մոտ եւ պետք է իրենց գրկում նստի: Իսկ պստիկն իրենց մոտ չէր մնում, իջնում, գնում էր Էդմոնի գիրկն էր նստում: Ու այդպես մի քանի անգամ: Երեւի, երեխաները ավելի լավ են զգում, ում հետ պետք է ծնողները ճանապարհ գնան:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
