Ծերանոցներում ապրող հարյուրավոր տարեց մարդիկ ամեն օր սպասում են միայն մեկ բանի՝ զանգ, նամակ, հաղորդագրություն կամ ինչ-որ լուր իրենց հարազատներից:
Ցավոք, նրանց մաքուր սիրտը հաճախ ստիպված է լինում մեծ հիասթափություն ապրել:
Այն օրը, երբ սենյակներից մեկում մահացել էր այս տղամարդը, բուժքույրերը նրա իրերի մեջ գտան մի բան, ինչն արցունքներ էր առաջացնում:
Պահարանի դարակներից մեկում մի թուղթ էր դրված՝ հետևյալ բառերով.
«Ի՞նչ ես դու տեսնում, բուժքույր: Ի՞նչ ես տեսնում:
Ինչի՞ մասին ես դու մտածում, երբ ինձ վրա ես նայում:
Քմահաճ ծերուկ, հիմարիկ…
Անհասկանալի ապրելակերպ ունեցո՞ղ, բացակայող աչքերո՞վ:
Ուտելիքը փոխանցելով՝ դու բղավում ես․ «Դե՛, փորձի՛ր»։
Քեզ թվում է, թե նա չի նկատում, թե դու ինչ ես անում:
Անընդհատ կորցնում է գուլպաներն ու կոշիկնե՞րը:
Ոչ մի բան չպնդելով՝
Թողնում է քեզ անել այն, ինչ ուզո՞ւմ ես:
Օրը ոչ մի բանով չե՞ս լցնում՝ բացի լողացնելուց և կերակրելուց:
Դա՞ ես մտածում: Դա՞ ես տեսնում:
Բացի՛ր աչքերդ, բուժքույր: Դու ինձ չես տեսնում:
Ես կասեմ քեզ, թե ով եմ ես, նույնիսկ այստեղ լուռ նստած,
Ենթարկվելով ձեզ, սնվելով՝ ըստ ձեր ցանկության:
Այսպես՝ ես 10 տարեկան տղա եմ, ապրում եմ հորս և մորս հետ,
Եղբայրներիս և քույրերիս: Մենք բոլորս սիրում ենք միմյանց:
Երիտասարդ մի տղա 16 տարեկան՝ ոտքերի վրա թռչող թևերով,
Ով երազում է հանդիպել իր ողջ կյանքի սիրուն:
Փեսացու, ով շուտով 20 տարեկան կդառնա, և ում սիրտը թրթռում է,
Երբ հիշում է երդումները, որ խոստացել է կատարել:
Իսկ հիմա ես 25 տարեկան եմ, ես երեխա ունեմ:
Իմ երեխան, ով իմ պաշտպանության կարիքն ունի:
Ահա ես 30 տարեկան եմ, իմ երեխան արագ է մեծանում,
Մենք կապված ենք միմյանց հետ անխախտելի կապերով:
Իսկ 40 տարեկանում իմ տղաներն արդեն մեծացել էին և գնացին տանից:
Բայց իմ կինը կողքիս է, և նա չի թողնում, որ ես վշտանամ:
Եվ 50 տարեկանում փոքրիկները նորից խաղում են մեր ոտքերի մոտ,
Նորից մենք երեխաների հետ ենք, իմ սիրելին և ես:
Խավարը պատել է ինձ. իմ կինը մահացել է:
Ես նայում եմ ապագային և սարսափում եմ:
Հիմա ես ապրում եմ հանուն երեխաներիս և իրենց երեխաների:
Եվ ես մտածում եմ տարիների մասին… սիրո մասին, որ ես ունեի:
Հիմա ես ծերուկ եմ… և կյանքը դաժան բան է:
Ծաղրում է, այն ստիպում է, որ ծերությունը ծիծաղելի թվա:
Մարմինը «հնանում է» և «քանդվում», ուժերը լքում են:
Այնտեղ, որ մի օր սիրտ էր, այժմ քար է:
Բայց այդ «քանդված» կաղապարի ներսում դեռ երիտասարդ տղա է ապրում,
Նորից ու նորից իմ սիրտը իմպուլսներ է արձակում, հարվածում է:
Ես հիշում եմ բոլոր ուրախությունները, ես հիշում եմ բոլոր ցավերը:
Ես սիրում եմ և ապրում եմ: Այս կյանքում այնպես, ինչպես առաջ:
Ես մտածում եմ տարիների մասին, որոնք այնքան քիչ էին: Դրանք շատ արագ անցան:
Եվ ես համաձայնում եմ այն փաստի հետ՝ հասկանալով, որ ոչինչ չի կարող հավերժ լինել:
Բացե՛ք ձեր աչքերը, մարդի՛կ: Բացե՛ք և նայե՛ք:
Ես քմահաճ ծերուկ չեմ: Նայե՛ք ուշադիր, կտեսնեք ԻՆՁ»:
Հաջորդ անգամ փողոցում տեսնելով տարեց մարդու՝ հիշեք այս խոսքերը: Երբեք մի մոռացեք, որ վաղ թե ուշ դուք նույնպես նրա նման եք դառնալու:
Հարգանք, օգնություն և սեր. սա ամենաճիշտ վերաբերմունքն է ծերերի հանդեպ:
