Մոնթե Մելքոնյանն ասել է. «Եթե կորցնենք Արցախը, մենք կշրջենք հայ ժողովրդի պատմության վերջին էջը…»: Ճակատագիրը հաճախ է մեր հայրենիքի վրա տարածել պատմության վերջին էջի ստվերը, բայց այն միշտ էլ ցրվել է շնորհիվ հայ ժողովրդի մեծագույն զոհողությունների: Այդպես է եղել Արցախյան ազատամարտի ժամանակ, որի շնորհիվ հայը վերագտավ իր հաղթողի գենը, այդպես է նաև այս անգամ՝ դավադիր ու նենգ հակառակորդի հրահրած ապրիլյան պատերազմում: Ու չնայած նրան, որ այս օրերին Հայոց Բանակը փայլում է իր մարտունակությամբ ու հզոր ոգով, այնուամենայնիվ, հայ զինվորի կողքին չէր կարող չլինել հայ կամավորը: Հակառակորդի ագրեսիվ գործողություններից ընդամենը հաշված ժամեր անց զինկոմիսարիատներում կամավորագրվածների թիվը հասնում էր մի քանի հազարի: Հայրենիքին օգնության հասնելու, հայ զինվորին թև ու սատար լինելու համար հոժար կամքով ճակատ մեկնածներից մեկն էլ Մարատ Ռաֆայելի Դանիելյանն էր: Մարատը ծնվել է 1984 թվականի մարտի 6 -ին, Ստեփանակերտ քաղաքում: 1991-2002 թթ. սովորել է Ստեփանակերտի Խ.Աբովյանի անվան թիվ 1 միջնակարգ դպրոցում, 2002- 2004 ծառայել է ԼՂՀ ՊԲ-ում, 2006թ.ավարտել է Արցախի Պետական Համալսարանի Ֆիզկուլտուրայի բաժինը: 2014 թվականից աշխատել է ԼՂՀ տուրիզմի վարչության պատմական միջավայրի պահպանության պետական ծառայության ոչ առևտրային կազմակերպությունում, որպես տնտեսվար, իսկ 2015թ հունիսի 17 –ից զբաղեցրել է «Հունոտի Կիրճ» պետական բնապատմական արգելոցի վարիչի պաշտոնը: Մարատն ամուսնացած էր, ունի 2 զավակ: Ապրիլի 21 –ին, ժամը 06:30-ին հակամարտ զորքերի շփման գծի հյուսիսային (Թալիշ) ուղղությամբ մարտական դիրքում ադրբեջանական զինուժի կողմից ձեռնարկված նախահարձակ գործողության հետևանքով Մարատ Ռաֆայելի Դանիելյանը թիկունքից մահացու հրազենային վիրավորում է ստանում: Ընդհատվում է մի կյանք, որն ընդամենը 32 գարուն էր հասցրել բոլորել... Նրանց ապրած կյանքն ու պայքարը դառնալու են դաս և ուղղորդելու են սերունդների ուժը հայրենակերտման ու ազգափրկության վեհագույն գործին : Հավերժ փառք մեր սուրբ նահատակներին...
ԼԳՀ նախագահի հրամանագրով Մարատ Դանիելյանը հետմահու պարգևատրվել է Մարտական Ծառայության մեդալով:
